Nieuws

Guillermo del Toro (39) is een geduldig man. 'Het duurde zestien jaar voordat ik THE DEVIL'S BACKBONE kon maken, acht jaar voordat CRONOS te zien was, HELLBOY zat zes jaar in het vat. Tenzij mijn aderen dichtslibben, zal ik alle projecten die ik met me meesleep afmaken.'

(...) Elvis Presley is niet dood. Hij leeft. In een bejaardentehuis in Texas. Een paar jaar voor zijn officiële dood verruilde hij zijn identiteit met die van een imitator en zegde hij zijn leven in de spotlight vaarwel voor een bescheiden bestaan als Elvis-imitator, letterlijk een schaduw van zijn vorige zelf. Het contract met zijn plaatsvervanger voorzag in een ontsnappingsclausule: als de echte Elvis ooit zijn oude leven terug wilde, kon hij dat meteen weer oppakken. Helaas ging het contract – en daarmee het bewijs voor de persoonsverwisseling – verloren bij een barbecueongeluk in het trailerpark. En daar ligt ‘ie dus: de bejaarde Elvis, te mijmeren in zijn bed, over een verloren leven, verloren liefde en vooral verloren glorie. The King krijgt een kans zijn zelfrespect terug te winnen wanneer de mummie Bubba Ho-Tep de inwoners van het bejaardentehuis begint te belagen. Hij krijgt daarbij hulp van zijn huisgenoot John F. Kennedy, die na de aanslag niet stierf, maar een andere identiteit kreeg aangemeten en sindsdien als bejaarde neger door het leven gaat.

Van David Cronenberg kunnen we uiteraard niet genoeg krijgen; zelfs de kliekjes uit ’s mans oeuvre zijn het proeven waard. Toch is het een curieus trio dat door Blue Underground op twee schijfjes is samengebracht. Twee experimentele films uit het begin van Cronenbergs carrière (1969/70), naast zijn enige echte formulefilm van bijna een decennium later, FAST COMPANY (1979).

Er zijn natuurlijk prangender kwesties dezer dagen – hebben Boris en Maud terecht de finale van Idols gehaald?, zullen Friso en Mabel echt gelukkig met elkaar worden?– maar nu de Volkskrant op donderdag 29 april de discussie over de ideale zombiemotoriek op scherp heeft gezet, kan Schokkend Nieuws de kop niet langer in het zand steken.

Vorige week donderdag presenteerde ik op speciaal verzoek van producent Herman Slagter de première van Neerlands eerste martial arts-film FIGHTING FISH in de Oude Luxor. Als directeur van het Amsterdam Fantastic Film Festival ben ik namelijk niet te beroerd om op het IFFR even te komen uitleggen waarom FIGHTING FISH een hommage aan de 'old school' kung fu van Bruce Lee is en wat dat precies inhoudt. Tijdens de inloop ontwaarde ik tussen het champagne nippende publiek een wat gehaast ogende IFFR-directeur Sandra den Hamer. Zij bleek op zoek naar regisseur Jamel Aattache, om hem persoonlijk sterkte te wensen. Jamel was echter nog niet binnen en dus vroeg Sandra, die zelf een film moest inleiden bij Pathé, of ik hem namens haar even een hart onder de riem wilde steken want ‘jij bent tenslotte ook een beetje van ons.’

‘Rotterdam’ is een prachtig festival. Waar anders vechten mensen om een kaartje voor een absurdistische komedie uit Letland of een Mongools kamelendrama? Producties die per definitie lovend ontvangen worden, want wie zijn wij om te oordelen over wat van zo ver en tegen zoveel klippen op tot ons is gekomen? Bovendien, door Mohsen Makhmalbafs GABBEH (ik nog denken dat die film over de Haagse housescene zou gaan) tot een oervervelend misbaksel te bestempelen leg je natuurlijk vooral je eigen fundamentele gebrek aan respect voor andermans wormen in Naarden bloot. Wie weet hoeveel volgens hetzelfde principe werkende internationale cultuurhezbollahs Frans Bauer tot dé vaandeldrager van de Nederlandse avantgarde hebben bestempeld.

Een Rotterdams filmfestival zonder voorstelling in Luxor is als Simon Field zonder wenkbrauwen. Waar in het sfeerloze Pathé-complex geen slechte plaats te vinden is, kent Luxor nauwelijks een goede zitplaats, maar des te meer sfeer. Ongewenst een loveseat delen met een volslagen onbekende, terwijl een filmisch meesterwerkje wordt weerspiegeld in de wandversiering - waar vind je het nog. Gelukkig doet het slooprijpe Luxor ook dit jaar weer mee, wat voor het minstens vijfde jaar in successie ‘toch echt het laatste jaar’ zal zijn. Terwijl Thalia tot lounge werd gebombardeerd, Corso tot speelhal en Lumière tijdelijk tot opvanghuis voor kansarme kunst, is Luxor still standing. En terecht, na zoveel memorabele filmvoorstellingen. De hele Heimat, de complete Kingdom, Fong Sai-Yuk met een zaal vol enthousiaste Chinezen, CHOPPER in een double-bill met AMORES PERROS, vorig jaar nog een Nacht van de Wansmaak - de lijst is eindeloos.

In Rotterdam doen ze niet aan filmsterren, maar dat betekent niet dat je er geen leuke tv-interviews kunt houden. Integendeel, een kleine tien jaar IFFR hebben me een schat aan memorabele vraaggesprekken opgeleverd. Juist het ontbreken van glamour maakt Rotterdam elk jaar weer een verademing. Geen verveelde supersterren die geroutineerd hun peptalk afsteken, maar enthousiastelingen uit alle hoeken van de wereld met een gedeelde passie: de cinema.

Waarom Rotterdam van Takeshi Kitano houdt? Omdat Kitano hier de enige gast is met iets dat lijkt op sterstatus. Ik was er niet bij toen de Japanner zijn entree maakte voor of na de première van zijn film ZATOICHI maar naar verluidt vertoont hij zich zelden of nooit vóórdat zijn hofhouding de rode loper voor hem heeft uitgerold en al te opdringerige fans achter de dranghekken heeft gejaagd. Zo doe je dat als halfgod. Rotterdam houdt nog méér van de Japanner, nu hij voor de VPRO-televisie Quentin Tarantino belachelijk heeft gemaakt. Ja, zo verkondigde de meester, in Japan hielden we ons hart al vast voor KILL BILL, maar toen de film eenmaal te zien was bleek hij nog slechter dan verwacht, haha. Het is dé manier om door de Rotterdamse kudde-cinefiel in de armen te worden gesloten. Natuurlijk vonden we KILL BILL met z’n allen rotzooi, maar hier is eindelijk iemand die het hardop durft te zeggen. Die dekselse dondersteen!

Op de dag des Heren ga ik er eens goed voor zitten. Het festival biedt zondag een unieke gelegenheid om het meest eigengereide en ambitieuze filmproject van het afgelopen decennium te ondergaan. De Amerikaanse kunstenaar Matthew Barney begon tien jaar geleden aan zijn Cremaster-cyclus, die na de recente voltooiing van het middenstuk vijf delen omvat en zo'n vierhonderd minuten beslaat. De cyclus is vernoemd naar de spier die de taak heeft de temperatuur van de teelballen constant te houden. Barney vermoedt dat de activiteit van de spier in de embryonale fase een cruciale rol speelt bij de ontwikkeling tot jongen of meisje. Een vijfluik van vierhonderd minuten dat zo'n vermoeden als uitgangspunt heeft, dat moet wel een monumentale partij onnavolgbare kunst wezen. Doorgaans oefenen groots opgezette kunstprojecten met een conceptueel karakter niet bepaald een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit, maar in dit geval wil ik me er graag aan overgeven. Het zal de aanwezigheid van saters, zombiepaarden en de drummer van Slayer zijn die me over de streep trekt.

Toen pornoveteraan Ron Jeremy meer dan vijfentwintig jaar geleden zijn debuut maakte in TIGRESSES AND OTHER MANEATERS hoopte hij dat zijn carrière als dekhengst een opstapje zou zijn naar echt, serieus acteerwerk. Anno 2004 is zijn doorbraak naar de mainstream, ondanks een slordige veertig optredens in ‘gewone’ films, nog steeds geen feit en pompt hij zich nog steeds een ongeluk.

Niet alleen de liefhebber van de exotische cinema komt in Rotterdam aan zijn of haar trekken. Ook fans van de fantastische film zetten het festival rood omlijnd in de agenda. Het IFFR plaatste ooit David Cronenberg en Abel Ferrara op de artfilm-kaart en wees ons op Miike Takashi en Kinji Fukasaku, dus wie weet welke fantast ditmaal op ontdekking wacht. Veelbelovend klinken ons dit jaar ONG-BAK uit Thailand, LOVE IS NOT A SIN uit Hongkong en DOPPELGÄNGER uit Japan in de oren. Dit betekent wel dat deze films niet te zien zullen zijn op het 20th Amsterdam Fantastic Film Festival, die andere manifestatie die de fantastische cinema een warm hart toedraagt. Begrijpelijkerwijs verkiezen distributeurs en sales agents het derde festival van Europa voor het vertonen van hun waar.

Vandaag opent de 33ste editie van het Rotterdamse filmfestival met de 27ste Japanse film waarin de blinde masseur annex zwaardvechter ZATOICHI centraal staat. Regisseur en hoofdrolspeler Takeshi Kitano laat weten dat we niet teveel achter zijn bijdrage aan Zatoichi's lange loopbaan moeten zoeken: 'In ZATOICHI, what you see is what you get', aldus Kitano in de festivalcatalogus. Wat we zien en krijgen is een bijzonder amusante en swingende bijdrage aan een legendarische filmserie die vanaf de start in 1962 tien jaar succesvol stand hield, vervolgens vijf jaar op de televisie werd voortgezet en nu dus terugkeert. Die lange voorgeschiedenis maakt nieuwsgierig naar het werk van hen die Kitano voorgingen. Nu kent het festival een programmasectie waarin oude parels onder de noemer Cinema Regained opnieuw mogen glanzen, maar daarin schittert de Japanse masseur door afwezigheid. Dat wekt enige bevreemding.

Terwijl hele volksstammen zich met een brok in de keel vergapen aan het sluitstuk van THE LORD OF THE RINGS, halen anderen verveeld de schouders op. En zo hoort het ook: de één hoort Bach, de ander bagger, en beiden hebben het recht om hun mening wereldkundig te maken. Ook op deze plaats, waar collega-columnist Phil van Tongeren zich eerder dit jaar beklaagde over de weg die regisseur Peter Jackson met de trilogie insloeg. Een reactie is op zijn plaats.

In navolging van de Britse tv-zender Channel 4 vroeg Schokkend Nieuws redacteuren en medewerkers naar hun engste filmscène aller tijden. Opvallend is dat de nummer 1 van de Engelsen – Jack Nicholson die met de woorden ‘Here’s Johnny’ met een bijl op een deur inhakt in THE SHINING – door niemand genoemd werd. Maar de Britten zijn sowieso een eigenzinnig volkje: onlangs verkozen BBC-kijkers TITANIC tot de slechtste film aller tijden!

Peter Jacksons eerstvolgende film na voltooiïng van de LORD OF THE RINGS-trilogie wordt een (tweede) remake van KING KONG. Uw columnist krijgt er nu al nachtmerries van.

In de filmwereld worden producenten soms als een noodzakelijk kwaad omschreven. De beheerder van de geldstroom staat garant voor een gezonde financiële basis, maar hanteert een dubbele agenda die kan botsen met de intenties van een filmmaker. Paul Schrader kan er voortaan over meepraten: de regisseur van de vierde EXORCIST kreeg na een eerste vertoning van zijn voltooide film alsnog de bons.

Komkommertijd volgens Van Dale: ‘benaming voor de vakantietijd, waarin gewoonlijk voor de media weinig nieuws te berichten valt.’ Hét moment dus om spijkers op laag water te zoeken, want bericht moet er worden! Over de idiote, van Kessels & Kramer-flauwiteiten aan elkaar hangende affiches van het Filmmuseum. Of over het feit dat Nederlandse filmjournalisten in de VS als een nieuw type criminelen worden aangemerkt en de kans lopen met handboeien en al op het vliegtuig terug te worden gezet. Allemaal zaken van weinig gewicht; futiele irritaties om direct opzij te zetten, zodra het kwik boven de dertig graden stijgt.

Hoewel sommigen er anders over mogen denken is niets menselijks de recensent vreemd. Ondergetekende is bijvoorbeeld behept met een bijna hondse trouw aan een paar oude helden, waaronder John Carpenter die in de vorige webcolumn door Phil van Tongeren ten grave werd gedragen.

Op de redactie van Schokkend Nieuws laait eens in de zoveel jaar een discussie op over de houdbaarheid van de zogenaamde auteurtheorie. Aanleiding is meestal het verschijnen van een nieuwe film van John Carpenter. Een nieuwe Carpenter brengt in onze gelederen namelijk onmiddellijk een scheiding der geesten teweeg. Zo is ondergetekende de mening toegedaan dat de regisseur vanaf pakweg BIG TROUBLE IN LITTLE CHINA geen fatsoenlijke film meer heeft gemaakt en door zijn fans, uit misplaatste loyaliteit en met misbruik van de auteurtheorie, de hand boven het hoofd wordt gehouden.

Onlangs was de Amerikaanse filmverzamelaar en cultkenner Jack Stevenson weer even in Nederland. De voormalig Schokkend Nieuws-columnist reist geregeld door Europa met een keur aan filmische curiosa. Ondanks de opkomst van dvd blijven zijn voorstellingen uniek: Jack toont films die nergens op video of dvd werden uitgebracht. En hij draait ze tot ze op zijn.

Binnenkort in de bioscoop: THE CORE, een science-fictionspektakel dat ondergetekende weer eens hevig deed terugverlangen naar de jaren zeventig, de hoogtijdagen van de rampenfilm. In THE CORE houdt de aarde op met draaien, waardoor de zon ongefilterd door de atmosfeer kan dringen en apocalyptische onweersbuien heel Rome in de as leggen.

Tijdens de legendarisch rumoerige nachten van het Weekend of Terror in het Amsterdamse Tuschinski theater kon een goed uitgevoerde onthoofding altijd op een daverend applaus rekenen. George W. Bush werd er nimmer gesignaleerd, maar blijkt de scheiding van kop en romp ook hogelijk te waarderen. De oorlog is begonnen.

De scheidslijn tussen een hommage aan een gewaardeerde voorganger en diefstal van diens ideeën is verraderlijk dun. Zijn kunstenaars die kopiëren per definitie kleptomanen?

Jaren geleden kreeg ik bezoek van een jongeman die Film- en Televisiewetenschappen studeerde en het diploma van die opleiding beschouwde als het ideale entreebewijs voor de wondere wereld van de filmjournalistiek. Ik probeerde de arme drommel uit de droom te helpen met de opmerking dat films recenseren niet iets is waar je voor doorgeleerd moet hebben. Schrijf een paar stukjes, stuur ze – vergezeld van een gefrankeerde retourenvelop – naar de media van je keuze en wacht geduldig af.

Er zijn mensen die beweren dat dvd louter is uitgevonden om dezelfde films opnieuw aan dezelfde liefhebbers te verkopen. Ze hebben gelijk.

Een filmrecensent van The Village Voice maakte zijn lezers onlangs attent op de steelse warme blikken die Frodo en zijn knechtje Sam elkaar toewerpen gedurende hun eindeloze reis in deel twee van Peter Jacksons LORD OF THE RINGS-trilogie.

Compleet Halloween hjkhjk