Waarom Rotterdam van Takeshi Kitano houdt? Omdat Kitano hier de enige gast is met iets dat lijkt op sterstatus. Ik was er niet bij toen de Japanner zijn entree maakte voor of na de première van zijn film ZATOICHI maar naar verluidt vertoont hij zich zelden of nooit vóórdat zijn hofhouding de rode loper voor hem heeft uitgerold en al te opdringerige fans achter de dranghekken heeft gejaagd. Zo doe je dat als halfgod. Rotterdam houdt nog méér van de Japanner, nu hij voor de VPRO-televisie Quentin Tarantino belachelijk heeft gemaakt. Ja, zo verkondigde de meester, in Japan hielden we ons hart al vast voor KILL BILL, maar toen de film eenmaal te zien was bleek hij nog slechter dan verwacht, haha. Het is dé manier om door de Rotterdamse kudde-cinefiel in de armen te worden gesloten. Natuurlijk vonden we KILL BILL met z’n allen rotzooi, maar hier is eindelijk iemand die het hardop durft te zeggen. Die dekselse dondersteen!
Zo werd Kitano’s zwaarvechtersfilm eigenlijk al tot meesterwerk uitgeroepen voordat iemand de film had gezien; uit pure bewondering voor ‘s mans grote bek. En nadat de jongens en de meisjes van de Volkskrant en NRC ZATOICHI wél hadden gezien, haastten ze zich hun fijnbesnaarde lezerspubliek gerust te stellen. Er zat naast al dat ordinaire bloedvergieten ook nog een grote dosis kunst, nee zeg maar gerust poëzie, in de film. Boeren die ritmisch de akker omploegen en dan die massale tapdans aan het eind! Enig! Verrukkelijk!
Akkers vinden we ook in een andere Aziatische film op het festival, de Zuid-Koreaanse politiethriller MEMORIES OF MURDER. Een film mét humor, mét bloederige toestanden, net als ZATOICHI, maar goddank zónder een ijdele ster die tot vervelens toe de coolest dude on earth uithangt. In tegenstelling tot ZATOICHI heeft MEMORIES zelfs een belangwekkend verhaal te vertellen. Midden jaren tachtig waart er een seriemoordenaar rond op het platteland van Zuid-Korea, dan nog een dictatoriaal geleide staat. Een hopeloos incompetent stel rechercheurs pakt de ene onwaarschijnlijke verdachte na de andere op, om hen stuk voor stuk met bruut geweld tot een bekentenis te dwingen. Dan verschijnt er een politieman uit Seoul ten tonele, die de zaak met het verstand in plaats van met losse handjes probeert op te lossen. Tevergeefs, want het ontbreekt de politie aan zelfs de meest rudimentaire hulpmiddelen. Regisseur Bong Joon-Ho koos voor een sensationeel onderwerp en kijkt niet op een botte grap meer of minder. Maar tegelijkertijd plaatst hij het machteloze gestumper van de speurders trefzeker in de toenmalige politiek-maatschappelijke context. Terwijl de anonieme moordenaar voor de zoveelste keer ongestoord een slachtoffer maakt, gaan in het kader van een zinloze alarmoefening in het dorp de lichten uit en de rolluiken naar beneden.
In de epiloog van MEMORIES OF MURDER keren we vijftien jaar later terug naar de plaats van de eerste moord voor een moment van stille huiver. Er wordt niet getapdanst, er wordt niet ritmisch geploegd. Bong Joon-Ho heeft geen shownummers nodig om indruk te maken.
PHIL VAN TONGEREN
