Nieuws
29 januari 2004

Luxor et emergo

Een Rotterdams filmfestival zonder voorstelling in Luxor is als Simon Field zonder wenkbrauwen. Waar in het sfeerloze Pathé-complex geen slechte plaats te vinden is, kent Luxor nauwelijks een goede zitplaats, maar des te meer sfeer. Ongewenst een loveseat delen met een volslagen onbekende, terwijl een filmisch meesterwerkje wordt weerspiegeld in de wandversiering – waar vind je het nog. Gelukkig doet het slooprijpe Luxor ook dit jaar weer mee, wat voor het minstens vijfde jaar in successie ‘toch echt het laatste jaar’ zal zijn. Terwijl Thalia tot lounge werd gebombardeerd, Corso tot speelhal en Lumière tijdelijk tot opvanghuis voor kansarme kunst, is Luxor still standing. En terecht, na zoveel memorabele filmvoorstellingen. De hele Heimat, de complete Kingdom, Fong Sai-Yuk met een zaal vol enthousiaste Chinezen, CHOPPER in een double-bill met AMORES PERROS, vorig jaar nog een Nacht van de Wansmaak – de lijst is eindeloos.

Maar nog memorabeler dan het zien van een meesterwerk in Luxor is het ondergaan van een mislukking. Zondagavond tegen elven was dat heuglijke moment weer aangebroken. Na een bomvol weekend waarin cultureel angehauchte bezoekers elkaar te lijf gingen voor de laatste kaartjes voor een depressieve mongloïde kameel, zat Luxor bij de eerste vertoning van MASKED AND ANONYMOUS nog niet halfvol – altijd een goed teken. ‘Een film die een zekere cult-status zal verwerven’, luidde de aarzelende omschrijving. Dat was voorzichtig uitgedrukt: het speelfilmdebuut (2003) van Larry Charles – co-auteur van Seinfeld – bleek een bizarre trip met Bob Dylan als de verloren zoon van een sterk op Sadam Hoessein gelijkende dictator, wiens besnorde tronie de muren van hedendaags Amerika siert. Zijn bewind wordt met harde hand in het zadel gehouden door een leger van Black Panthers met moslim-sympathieën. Dat MASKED AND ANONYMOUS geen kassucces was in Amerika mag dan ook geen verrassing zijn. Maar nog hallucinerender dan de provocerende premisse was de parade van bekende acteurs die opdraaft in bizarre bijrollen of ijdele cameo’s. John Goodman als louche manager! Jessica Lange als zijn oversekste vrouw! Jeff Bridges – Goodmans bowling-maatje in THE BIG LEBOWSKI – als een persmuskiet! En als Bridges’ godsdienstwaanzinnige vriendin: Penelope Cruz, die sinds haar vertrek uit Spanje geen fatsoenlijke rol meer heeft gespeeld en ook nu weer als vanouds teleurstelde.

Elke scène leverde een nieuwe vrolijke verrassing op, van Val Kilmer als filosofische konijnenvriend, via Mickey Rourke met bril en baard, tot Christian Slater als roadie. Zelfs achter het zwartgeschminkte gezicht van een Black Minstrel ging een viervoudige Oscargenomineerde acteur schuil. En het feest der herkenning werd nog vergroot doordat vertrouwde Dylan-songs in een Spaanse rap-versie of een andere variant voorbijkwamen.
Maken deze ingrediënten MASKED AND ANONYMOUS tot meesterwerk? Verre van dat. Het verhaal is dun, en de spaarzame geslaagde oneliners worden door de stortvloed aan slechte dialogen meteen uit het geheugen gewist. Maar als guilty pleasure is MASKED AND ANONYMOUS wel een volbloed festivalfilm, zeker indien op de juiste plek (Luxor) genoten. Dus hopelijk geldt ook voor volgend jaar weer: Luxor et emergo!

ANDRÉ NIENTIED

29 januari 2004

Fan van horror, sci-fi en cult?

Neem een abonnement!

Ons magazine bevat nóg meer en staat vol interviews, recensies en achtergronden.
Voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat!
Liever digitaal ontvangen? Dat kan ook!