Peter Jacksons eerstvolgende film na voltooiïng van de LORD OF THE RINGS-trilogie wordt een (tweede) remake van KING KONG. Uw columnist krijgt er nu al nachtmerries van.
Als kind van een jaar of acht voerde ik de snelheid van mijn speelgoedtrein net zo lang op, tot hij in de bocht uit de rails vloog. En ik droomde ervan later, als ik groot was, machinist te worden op een echte trein en dan door alle rode lichten te scheuren, net zolang tot hij uit de bocht vloog.
Als kind van een jaar of negen liet ik legers van ridders en soldaten botsen met hele divisies dinky toys. En ik droomde ervan later, als ik groot was, het bevel te voeren over duizenden soldaten die ik naar grootse overwinningen zou leiden.
Als kind van een jaar of tien wilde ik piloot worden. Om, later als ik groot was, met mijn Boeing 747 tussen de peilers van de Brooklyn Bridge door te vliegen.
De kleine Peter Jackson had ook een jongensdroom. Peter zag als jochie KING KONG (het origineel uit 1933) en hij zou niet rusten voor hij op een dag zelf dompteur van de machtige aap zou zijn. Peter bedacht dat hij de aap nog veel meer verwoestende kunstjes zou leren, en hem misschien wel op tournee langs alle wereldsteden zou sturen, zodat hij behalve de metro van New York ook nog de Eiffeltoren, de London Bridge en de Scheven Toren van Pisa in puin zou kunnen leggen. Die jongensdroom gaat binnenkort in vervulling, want de regisseur heeft na het succes van THE LORD OF THE RINGS (de vervulling van zijn puberdroom) zoveel krediet opgebouwd, dat hij zelfs dit onzalige idee aan Hollywood wist te slijten. Omdat de techniek voor niets staat, ziet het er straks ook nog allemaal verbluffend echt uit: een aap op wiens lijf ieder haartje apart beweegt in de wind; een aap op wiens gelaat een oneindig scala aan emoties zichtbaar kan worden gemaakt; een aap die letterlijk tot alles in staat is wat de mens voor hem bedenkt.
U begrijpt het al, ik zit niet op de vervulling van Peter Jacksons jongensdroom te wachten. Jongensdromen worden gekoesterd door mannen die er trots op zijn dat ze ‘het kind in zichzelf’ levend hebben weten te houden. Die regressie verwarren met fantasie. Die zwelgen in hun heimwee naar de tijd dat ze nog vrijelijk konden dromen van goddelijke almacht.
Zou Peter Jacksons liefde voor KING KONG werkelijk onbaatzuchtig zijn, dan liet hij het beest met rust. Ooit bereikte het lieve, naïeve sprookje zijn ideale vorm in een lieve, naïeve film, waarin een pop aandoenlijk houterig zijn weg zoekt in een wereld waar luciferdoosjes voor wolkenkrabber moeten doorgaan. De originele KING KONG is een film die niet overdondert met een platvloerse, tot in ieder detail doorgevoerde realiteitsillusie, maar de kijker bijna bedeesd de suggestie aanreikt van wat hij (de film) zou kunnen zijn. In zijn imperfectie, ik zou bijna zeggen onmacht, schuilt zijn tijdloze charme. KING KONG is een half-gerealiseerd idee, dat pas in het hoofd van de kijker héél wordt.
Peter Jackson is sinds THE LORD OF THE RINGS een filmmaker die geen enkele boodschap meer heeft aan de idee dat je je publiek niet alles hoeft voor te kauwen. Voor Jackson staat fantasy gelijk aan het gelikte werkelijkheidssurrogaat dat op ieder gewenst moment en in iedere gewenste vorm aan de computer is te onttrekken. Blijkbaar was het Jacksons jongensdroom om ‘later als ik groot ben’ hooggeavanceerde amusementsmachines te fabriceren. Die droom is, tot vreugde van velen, in vervulling gegaan. Peter Jackson is een machtig man. Maar als filmmaker lijkt hij nog het meest op de pianovirtuoos die meer belang hecht aan vingervlugheid dan aan bezieling. Laten we hopen dat Jackson ‘het kind in zichzelf’ tijdig op nonactief stelt en weer eens een wrange maar toch mooie, bescheiden maar toch rijke én volwassen film maakt als HEAVENLY CREATURES.
Phil van Tongeren
