(…) Elvis Presley is niet dood. Hij leeft. In een bejaardentehuis in Texas. Een paar jaar voor zijn officiële dood verruilde hij zijn identiteit met die van een imitator en zegde hij zijn leven in de spotlight vaarwel voor een bescheiden bestaan als Elvis-imitator, letterlijk een schaduw van zijn vorige zelf. Het contract met zijn plaatsvervanger voorzag in een ontsnappingsclausule: als de echte Elvis ooit zijn oude leven terug wilde, kon hij dat meteen weer oppakken. Helaas ging het contract – en daarmee het bewijs voor de persoonsverwisseling – verloren bij een barbecueongeluk in het trailerpark. En daar ligt ‘ie dus: de bejaarde Elvis, te mijmeren in zijn bed, over een verloren leven, verloren liefde en vooral verloren glorie. The King krijgt een kans zijn zelfrespect terug te winnen wanneer de mummie Bubba Ho-Tep de inwoners van het bejaardentehuis begint te belagen. Hij krijgt daarbij hulp van zijn huisgenoot John F. Kennedy, die na de aanslag niet stierf, maar een andere identiteit kreeg aangemeten en sindsdien als bejaarde neger door het leven gaat.
Wie van BUBBA HO-TEP hetzelfde visuele vuurwerk verwacht dat Coscarelli eerder in zijn PHANTASM-films liet zien, komt bedrogen uit. Elvis die met een looprekje van een heuveltje hobbelt, dat is zo’n beetje het grootste spektakel dat de film in de eerste drie kwartier te bieden heeft. Die ingetogenheid is gelijk de grote kracht van de film, die op een verrassende manier weet te ontroeren. Schokkend Nieuws ontmoette Coscarelli vorig jaar tijdens het Brussels International Festival of Fantastic Film, waar BUBBA HO-TEP voor een enthousiast publiek zijn Europese première beleefde. Het bleek een thuiswedstrijd. Dat genrefans een film anders waarderen dan filmdistributeurs blijkt wel uit het feit dat voor Coscarelli’s nieuwste geen enkele Nederlandse distributeur warm liep. De bejaarde Elvis op mummiejacht kreeg in Nederland geen voet aan de grond, afgezien van een eenmalige vertoning als sneak preview op het Amsterdamse Festival van de Fantastische Film, krap twee weken na dit interview.
Met de recente verschijning van de Amerikaanse dvd-release (zie kader) kunnen liefhebbers aan deze kant van de Atlantische Oceaan met eigen ogen zien wat voor curieuze film de inmiddels vijftigjarige filmmaker gemaakt heeft. Dat BUBBA HO-TEP niet ieders cup of tea is, daar kwam Coscarelli al vroeg achter.
Coscarelli: ‘BUBBA HO-TEP bestaat voor een groot deel uit twee mannen die in een kamertje met elkaar praten, met een handvol actiescènes ter afwisseling. De film was dan ook tamelijk goedkoop om te maken. Gelukkig maar, want niemand in Hollywood durfde er een dollar in te steken. Zodra ze de sleutelwoorden ‘Elvis’ en ‘mummie’ lazen, sloegen ze het scenario dicht. Uiteindelijk heb ik de film met een klein groepje investeerders van de grond gekregen. Afgezien van het bizarre uitgangspunt is de film niet makkelijk te verkopen vanwege de onmodieuze thematiek. Hij gaat over ouder worden, vriendschap en de dood. In wezen is het een film voor vijftigers en zestigers en daarom doet het me zo goed dat hij ook in de smaak valt bij een jonger publiek. De film is een succes op alle festivals waar hij gedraaid heeft, maar ik zou hem zo graag eens willen vertonen op een Elvis- conventie. Ondanks de grappen heb ik met respect voor de King gewerkt. Ik ben zelf ook een Elvis-fan. Wie niet? Het publiek weigerde hem te laten sterven. Al die verhalen over dat hij nog zou leven, dat betekent wel iets natuurlijk. BUBBA HO-TEP gaf mij de mogelijkheid om Elvis een vreemd soort verlossing te schenken.’(…)
Uit: Respect voor de King, een interview met Don Coscarelli, door Mike Lebbing en Roel Haanen
Het volledige interview is te lezen in SN #63
