Hoe te beginnen? Als dit het WK Retorische Vragen Stellen was geweest, zou de standaardopeningszin ‘Zat er iemand te wachten op een reboot van THE STRANGERS uit 2008?’ met vlag en wimpel de gouden plak binnenslepen. Niet dat het origineel zo slecht was, maar dat naargeestige werkje had wel het geluk nog net op tijd mee te liften op de destijds ‘populaire’ nihilistische horrorgolf (denk aan WOLF CREEK, EDEN LAKE en FUNNY GAMES). Stuk voor stuk bloedserieuze, humorloze vertellingen over onschuldige personages die tegenover meedogenloze vijanden komen te staan zonder ook maar een schijn van kans te hebben. Ooit zal een filmsocioloog dat deprimerende fenomeen vast weten te duiden, maar daar gaat het nu niet om. Na een paar jaar had de horrorfilmkijker wel weer zin in iets gezelligers, dus de trend verdween weer.
Waarschijnlijk was dat dan ook de reden dat pas in 2018 het vervolg THE STRANGERS: PREY AT NIGHT verscheen. Nog steeds geen Oscarmateriaal, maar wel een stuk vermakelijker, omdat schrijver Bryan Bertino de regie ditmaal uit handen gaf en in zijn vervolgscenario de geplaagde helden met succes terug liet vechten. Het trio booswichten komt zowaar gruwelijk om het leven en daarmee leek de kous voorgoed af.
Nee dus. Omgeven door veel geheimzinnigheid bleek er vorig jaar een hele (simultaan geschoten) trilogie te zijn gefilmd in de wouden rondom Bratislava. Niks mis met Slowakije natuurlijk, maar het vermoeden van een goedkope productie valt na dit nieuws moeilijk te onderdrukken. Het bericht dat Renny Harlin (A NIGHTMARE ON ELM STREET 4, DIE HARD 2, CLIFFHANGER) aan het roer had gestaan stemde dan weer een beetje hoopvol, ook al staat ‘s mans carrière al een eeuwigheid op een lager pitje dan het oliestel van mijn grootmoeder zaliger wanneer dat een etmaal stond te pruttelen onder een gietijzeren pan met stoofvlees.
Hmm, stoofvlees! Dat kun je ook lekker eten in Bratislava! Althans, dat hoop ik voor Renny en de zijnen, want ze hebben toch maar mooi twee maanden daar in de rimboe gezeten. En op een krat zelfgestookte oude graanjenever en een zak krentenbollen overleef je geen ‘incredibly demanding’ en ‘epic’ shoot. Aldus Renny. Verder lichtte de Finse geweldenaar van weleer nog een tipje van de sluier op over zijn ‘challenge of a lifetime’. De nieuwe STRANGERS-trilogie zou geen remake of reboot zijn. En daarin heeft hij gelijk. THE STRANGERS: CHAPTER 1 is namelijk een kopie van het origineel, opgeleukt met een paar minuscule extra plotlijntjes die stuk voor stuk dommer zijn dan de oelewapper die groen licht gaf aan dit project.
Want alles, maar dan ook werkelijk alles wat de originele twee films nog iets van gravitas gaf, is gesneuveld in het scenario van Alan R. Cohen en Alan Freedland. Destijds speelde tenminste nog wat persoonlijk drama mee, waardoor we sympathie kregen voor de hoofdpersonen. Ditmaal wordt meeleven met Maya en Ryan een stuk lastiger, want deze personages zijn dusdanig eendimensionaal dat ze de gemiddelde final girl uit een FRIDAY THE 13TH-episode op een vondst van Shakespeare doen lijken. Ze stralen ook echt niets uit, dat valt zelfs te zien op de stills. En zo gek is dat eigenlijk niet. Waar in de originele films nog de poeplap werd getrokken voor echte acteurs met enige bekendheid (Liv Tyler, Christina Hendricks, Martin Henderson), moeten we het nu doen met een YouTuber die lijkt op een mislukte kloon van Julia Roberts en Jennifer Garner en een jongeman van wie ik ondanks drie keer googelen niet meer weet wat er op zijn karige CV staat.
Nee, inderdaad, ik noem hun namen niet, want het internet vergeet nooit en het is al erg genoeg dat ze twee maanden door de Bratislaafse blubber hebben moeten kruipen en clichézinnen moesten uitspreken waar nauwelijks een scenarist de handen nog aan durft te branden. Al in de eerste vijf minuten wordt hardop geconcludeerd dat er geen ‘cell reception’ is, terwijl die zich tien minuten later perfect herstelt. Een close-up van een astmapuffer, oh nee toch! Zou die een rol gaan spelen? Wacht, daar zijn de vijandige, nog net niet tandeloze hillbillies die boos staren om niks. Gevolgd door louter onnadenkende acties van Maya en Ryan, stommiteiten waarvan ik dacht dat ze al decennia geleden waren begraven bij Camp Crystal Lake. Als het trio home-invaders dan eindelijk opduikt en het destijds doodenge ‘Is Tamra home?’ nu slechts het startschot is van een schaamteloze herhaling van zetten, moet je van goede huize komen om niet ongegeneerd #teamstrangers te worden.
Zat er nou echt iemand te wachten op een reboot van THE STRANGERS? Nee, natuurlijk. Maar als je deze ellende hebt doorstaan, omarm je het origineel als een ware horrorklassieker. En dan zitten er nog twee vervolgdelen in de pijplijn. De hemel sta ons bij.
