MOTHERS’ INSTINCT wil een ouderwetse film zijn: een suspense-melodrama met klassieke sterrenrollen. Alice (Jessica Chastain) en Céline (Anne Hathaway) zijn buren en hartsvriendinnen in de Amerikaanse suburbs. Het is 1960, dus midden in de jaren vijftig. We kennen de clichés van de keurig aangeharkte tuintjes, pastelkleurige jurken en het ‘perfecte’ gezinsleven.
Alice en Céline hebben allebei een zoontje van een jaar of acht. Wanneer Céline’s zoon Max overlijdt door een ongeluk waarvan Alice getuige was, verandert de band tussen de moeders. Denkt Céline dat Alice de dood van haar kind had kunnen voorkomen? Probeert ze daarom als wraak ook Alice’ zoon Max te vermoorden? Of beeldt Céline dat zich allemaal in?
Volgens de persmap is deze remake van het Belgische DUELLES een hitchcockiaanse thriller. Het tempo ligt echter een stuk lager dan in Hitchcocks films, en echt spannend wil het ook niet worden. MOTHERS’ INSTINCT is net te ingetogen voor de Hitchcockvergelijking. Chastain en Hathaway spelen naturel, de plotontwikkelingen zijn gedurende lange tijd subtiel. Je zit maar te wachten tot de film een keer durft een stap verder te gaan.
Debuterend regisseur (en ervaren cameraman) Benoît Delhomme probeert de esthetiek van Hollywood in de jaren vijftig na te bootsen, maar zijn composities zijn zelden inventief en zijn kleurpalet vlak. De grootse cinematografie en complexe enscenering die kenmerkend zijn voor de klassiekers uit het tijdperk zijn ver te zoeken.
Delhomme zoekt niet het plezier van de camp op, maar ook niet het rauwe realisme dat bij een rouwdrama zou passen. Het onmetelijke verdriet van Alice, het verlies dat iemand tot waanzin kan drijven, komt nauwelijks uit de verf. We krijgen een brave film, die onderhoudend is maar nergens zo pijnlijk óf zo lekker sappig als had gekund. Niemand zal MOTHERS’ INSTINCT verwarren met een film uit de jaren vijftig of zestig: in zijn poging ouderwets te zijn is Delhomme juist heel 21e-eeuws.
