Voorgangers PROMETHEUS en ALIEN: COVENANT impliceerden met hun titels de filosofisch-religieuze subtekst van de films zelf, respectievelijk de schepping en de band tussen mens en de schepper. ALIEN: ROMULUS lijkt met zijn wat mysterieuze titel in eerste instantie hetzelfde te doen,.
Totdat je je bedenkt dat Romulus gewoon de helft was van de door wolven grootgebrachte tweeling die Rome gesticht zou hebben. Geen bijbelse connotaties, geen mythologische metafoor, gewoon een stoere naam die lekker bekt. Dit is slechts een van de vele manieren waarop schrijver en regisseur Fede Alvarez (bijgestaan door vaste schrijfpartner Rodo Sayagues) speelt met de verwachtingen van de fans.
En als er één franchise is met een gefragmenteerde fanbase, is het wel ALIEN. Er is geen duidelijk ‘beste deel’, en elke nieuwe film na James Camerons ALIENS (1986) werd in eerste instantie verguisd (hoofdzakelijk omdat het simpelweg geen ALIEN of ALIENS was), om daarna toch omarmd te worden door een subsectie van de achterban. Dit komt voornamelijk omdat elk nieuw deel een ander type film is, met elk zijn eigen genreconventies. ALIEN is een slasher, ALIENS een oorlogsfilm, ALIEN³ een gevangenisdrama, en zo door tot en met COVENANT, een mad scientist/Frankenstein-vertelling. Fans kregen dus eigenlijk geen enkele keer meer van hetzelfde. Alvarez is zich daar duidelijk bewust van, want dit zevende deel lijkt gemaakt om het hele spectrum te bedienen.
ROMULUS is een sidequel die zich afspeelt tussen de eerste twee films in. Dus LV-426 is ontdekt, maar Ripley en Jonesy zweven nog ergens ingevroren door de ruimte. Zoals gebruikelijk maakt megaconglomeraat Weyland-Yutani de dienst uit, ook op de afgelegen mijnbouwplaneet waar we onze toekomstige helden ontmoeten. De jonge wees Rain (Cailee Spaeny, CIVIL WAR) en haar hechte groepje vrienden werken zich het schompes teneinde genoeg uren te maken voor een visum om de zwaar vervuilde wereld af te mogen. Als Wey-Yu (zoals de kids het tegenwoordig noemen) vervolgens doodleuk het quotum verhoogt, beseffen ze zich dat ze weinig meer zijn dan lijfeigenen van het bedrijf, gedoemd tot een doodlopend slaafs bestaan. Als een van de vrienden tijdens een bergingsoperatie buiten de planeet een verlaten en vergeten ruimtestation vindt, gloort er hoop. Het idee is om wat cryokamers te stelen, die in hun space tug te installeren, en naar betere oorden te ontsnappen. Inbreken in een clandestien ruimtelab, klinkt als een volkomen waterdicht plan…
Zoals gezegd, Alvarez respecteert de hele franchise, niet alleen de unaniem gelauwerde eerste twee delen. Met EVIL DEAD liet de regisseur al zien dat hij zich niet laat leiden door fan pressure. Hier geen cynische koerscorrecties, zelfgenoegzame stijlbreuken en luie fanservice zoals bijvoorbeeld THE MANDALORIAN en ROGUE ONE dat deden bij Star Wars. Het verhaal leunt uiteraard op elementen die we al kennen, maar die zijn nooit leidend. Rain en haar crew ontdekken stap voor stap wat er aan de hand is, zonder dat bepaalde plotlijnen dwangmatig verbonden worden met de voorgaande delen. Ook de ondertussen vrijwel verplichte intertekstuele knipoogjes naar de rest van de serie zijn aanwezig, maar wederom houdt Alvarez het subtiel. De Reeboks van Rain, het typische tuimelaartje op een bureau, het is nergens gemakzuchtig scoren en leidt op geen moment af van het verhaal. Als er dan naar het einde toe een goed getimede, louterende ‘legendarische tekst uit ALIENS’ te horen is, voelt dat verdiend maar toch ook een beetje te makkelijk.
Alvarez laat dus de meer filosofische, profetische insteek van Ridley Scotts vorige twee films los, maar weet dat helaas niet te vervangen door iets anders. Dit zorgt ervoor dat ROMULUS uiteindelijk enige verdieping mist. De iconische xenomorphs zijn nog steeds xenomorphs: gewetenloze killers die niet psychologisch te analyseren zijn. Elk deel in de serie mag dan een ander type film zijn, in essentie is elke film uiteindelijk gewoon een slasher. Heel veel variatie in het verloop van een ALIEN-verhaal is er dan ook niet; mens ziet monster, mens rent weg voor monster, mens vecht met monster, the end. Maar dat is natuurlijk ook gewoon het plezier van een genrefilm, en juist binnen dat keurslijf weet ROMULUS genoeg zijsprongetjes toe te voegen aan de ondertussen vijfenveertig jaar oude franchise om zijn bestaan te valideren.
ALIEN: ROMULUS is duidelijk een product van deze postmoderne tijd, en werkt bij gratie van de voorgaande titels uit de serie. Los van dat is het een goed gelukte nieuwe aflevering van een geliefde serie die vrij weinig nieuws toevoegt, maar op vakkundige wijze de boel aan elkaar knoopt.
