Sommige ruimtecrews leren het ook nooit: “Let’s take a closer look.” Toch heb ik dat nog altijd liever dan Ridley Scotts hardnekkige filosofische pretenties. ALIEN: COVENANT biedt van beide wat.
Vijf december 2105. Sinterklaasavond, maar de crew van het kolonistenschip Covenant kent ons familiefeest natuurlijk niet. Hen wacht een andere surprise. Niet op Oregai 6, de planeet waarnaar ze al zes jaar op weg zijn in ingevroren toestand, maar op de planeet waar tien jaar geleden Elizabeth Shaw (Noomi Rapace) van het ruimteschip Prometheus verdween. Fans van de franchise weten natuurlijk allang wat er komen gaat. En het moet gezegd: de landing in een graanveld en de eerste ontmoeting met de buitenaardse levensvormen bezorgen de fan rillingen over de rug. Hen niet alleen, trouwens.
De trailer is deze keer spoilervrij, omdat die vrijwel alleen het eerste kwartier van de film betreft. Tegelijkertijd is het natuurlijk veelzeggend dat 20th Century Fox meent de film het beste te kunnen verkopen door te verdonkeremanen waarover de film nu eigenlijk gaat. In essentie: Scott wil zijn PROMETHEUS-verhaal afmaken. We leren wat er met Elizabeth Shaw en de androïde David (Michael Fassbender) is gebeurd en krijgen The Engineers weer te zien (al durft Scott de naam van de impopulaire goden uit zijn vorige film niet hardop te noemen). Twee prima actiescènes, aan het begin en het einde, en wat opvallend bloederige Xenomorph-momenten zoeten de pil.
Want Scott kan het toch weer niet laten. De film opent met David en zijn schepper Peter Weyland (Guy Pearce) in een spierwitte kamer. Je weet meteen: dit mag geen gewone rechttoe-rechtaan ruimtemonsterfilm worden. Dit moet gaan over de Grote Belangrijke Vraagstukken; God, de mens, wie zijn wij, wat is onze plaats in het universum? Een piano, een schilderij van Piero della Francesca, een gedicht over Ozymandias en Richard Wagner moeten ons vatbaar maken voor het geraaskal. Wayland is God. David is zijn zoon. Wagner weer: “The Entry of the Gods into Walhalla”… Ja ja, Scott, we hebben het gesnapt. Gevalletje Godcomplex.
Het is een lappendeken. Smakelijke stukjes ALIEN, onsmakelijk stukjes PROMETHEUS, stukje stoer gedoe uit ALIENS (“Let her rip!”), stukje GRAVITY… Scott begaat de fout de crew van de Covenant te introduceren in een lange sequentie over een zonnescherm dat in de ruimte wordt uitgevouwen. Dat ziet er spectaculair uit – zoals op de hele film technisch weinig aan te merken valt – maar de ALIEN-franchise ging natuurlijk nooit over high-tech. Het schept de verkeerde sfeer, maakt de aanloop alleen maar langer en voegt niets toe aan de plot. Er zitten meer weeffouten in het script. Een verrassing die je van mijlenver aan ziet komen bijvoorbeeld. Of Kapitein Oram (Billie Crudup), die zegt gediscrimineerd te worden omdat hij religieus is en ooit de duivel ontmoette – maar we horen er nooit meer wat over. Waarschijnlijk vinden we nóg meer uitleg in de scriptpagina’s die de film gelukkig niet haalden. Genoeg is genoeg.
Over scheppen gesproken: iemand uitdossen met een cowboyhoed en hem Tennessee noemen of een mopje John Denver – daarmee komen deze mensen nog niet tot leven. De crew van de Covenant ben je zo weer vergeten. Degene die nog het meest lijdt onder de zwakke manier waarop de personages zijn uitgewerkt, is actrice Katherine Waterson. Zij moet de nieuwe heldin Daniels voorstellen, maar is met haar pruillip, grote ogen en waterige neusje een enorme miscasting. In de finale, die doet denken aan het einde van ALIENS, mag ze eindelijk laten zien wat ze waard is. Misschien dat er in haar ooit nog een Elizabeth Shaw schuilt, maar een Ellen Ripley? Ik betwijfel het.
Veel goede herinneringen aan de geliefde reeks, twee echt goede scènes en een sleazy douche-moment: ik zou ALIEN: COVENANT kwalitatief ergens tussen ALIEN 3 en PROMETHEUS plaatsen. De film is het best wanneer Scott zich tot de horror beperkt en Fassbender zijn mond houdt. Al heeft hij wel de echte hoofdrol in ALIEN: COVENANT. Een androïde hoeft immers geen persoonlijkheid te hebben, maar is wel de ideale praatpop voor Scotts warrige ideeën.
Distributie: Warner Bros. Release NL: 18 mei, BE: 17 mei 2007. Copyright: Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 17 mei 2017.