Samuel Bodins regiedebuut COBWEB is gedurende het eerste uur een uitstekende creepy horrorfilm waarbij het lang gissen is naar het hoe en waarom van de griezeligheid. De derde akte vol conventioneel gooi- en smijtwerk valt helaas een beetje tegen.
Het zit de jonge Peter (Woody Norman) niet mee. Niet alleen wordt hij gepest op school, maar zijn overbeschermende ouders verbieden hem ook nog eens om snoep op te halen tijdens het Halloweenfeest dat voor de deur staat. Dat heeft iets te maken met een luguber voorval dat zich jaren eerder in de straat afspeelde, iets wat Peter zich niet kan herinneren omdat hij te jong was toen het gebeurde. Het leven in zijn oude, krakkemikkige huis is dus geen pretje en het wordt er allemaal niet gezelliger op als hij ‘s nachts opeens geklop begint te horen achter zijn slaapkamermuur. Steeds harder geklop. En dan de stem van een klein meisje dat hem waarschuwt voor een naderend onheil.
Zoals het hoort in een horrorfilm verzekeren Peters ouders Mark (Antony Starr) en Carol (Lizzy Caplan) hem dat het allemaal in zijn hoofd zit. Het helpt alleen niet echt mee dat Carol een enorme neuroot is en Starr zijn personage hetzelfde soort intensiteit meegeeft als zijn Homelander in THE BOYS. Bodin weet razend knap de spanning op te rekken zonder ook maar iets weg te geven met betrekking tot de hoek waaruit de onvermijdelijke horror zal gaan komen. Hij wordt hierbij immens geholpen door het ontregelende camerawerk van Philip Lozano en een spookachtige soundscape van de Italiaanse triphop-componist Drum & Lace.
Toch begint er iets te schuren rond de tijd dat we afstevenen op de derde akte. Net als elke beginnend (horror)regisseur laat Bodin zich inspireren door collega’s in het vak, terwijl hij op zoek is naar een eigen stem. Hij lijkt echter te twijfelen op welk terrein hij die stem het liefste wil laten horen. Met psychologische horror à la Roman Polanski en Ari Aster kan hij, zoals eerder gezegd, prima uit de voeten. Maar Bodin wil ook duidelijk iets James Wan-achtigs in zijn film stoppen en dat gebeurt op het moment dat hij de aap uit de mouw moet laten komen. Sterker nog: die aap wordt gelanceerd met tien straalraketten. De verandering van toon waarmee de eindsprint van Cobweb wordt ingeluid, is zo radicaal dat al die spannende opbouw min of meer voor niets lijkt te zijn geweest. Er zullen vast wel kijkers zijn die een conventioneel botte bijl-einde leuker vinden dan pure nagelbijtende spanning, maar ook zij zullen vast toegeven dat het allemaal wel heel erg uit de lucht komt vallen.
Heel jammer dus, na zo’n veelbelovend begin. Dat Bodin het in zich heeft om een nieuwe naam te worden in het horrorgenre staat buiten kijf, nu alleen nog op zoek naar die eigen stem. Een klein advies: op een wannabe Wan zit niemand te wachten.
