Een creature feature over een buitenaards spinnetje dat na zijn crash op aarde een appartementencomplex in Brooklyn op bloederige stelten zet. In principe valt met zo’n premisse een prima horrorfilm te kneden, maar in STING slaat de motor vaker af dan aan.
Het is best opmerkelijk dat STING een behoorlijke internationale release heeft gekregen, als je kijkt naar het CV van de Australische regisseur/scenarist Kiah Roache-Turner. Zijn debuut WYRMWOOD (2014) en sequel WYRMWOOD: APOCALYPSE (2021) hebben (terecht) een behoorlijke cultstatus, maar de bloederige zombiefilms vonden nooit hun weg naar grote schermen wereldwijd, evenals NEKROTONIC uit 2018, een wat rommelige cyberpunkactiehorrorkomedie. Dat hoeft natuurlijk geen reden te zijn voor waarschuwingslampen, want met dat soort lowbudgetcultfilms zijn jongens als Peter Jackson en George Miller ook ooit begonnen.
En dat is meteen het grootste probleem met het werk van Roache-Turner. Al zijn films zijn vermakelijk genoeg, maar aan alle kanten straalt het ervanaf dat hij zijn inspiratie haalt bij de zojuist genoemde regisseurs en andere genrefilmmakers met een eigen, herkenbare stijl. Zo ook bij STING. In een aardige proloog annex flashforward zien we hoe een ongediertebestrijder bij een demente oude dame in Brooklyn, New York City poolshoogte neemt na haar melding over geluiden in de muur. Het is klassiek Peter Jackson: camera’s die zwiepen van rare hoek naar close-up, gekke typetjes, grove humor… Het werkt goed om de sfeer erin te krijgen. Als de cocon van een buitenaards spinnetje tijdens de openingscredits vanuit de ruimte door een ruit in een poppenhuis belandt en begeleid door Danny Elfman-achtige muziek in close-up de trappetjes afloopt, wanen we ons in een vintage Tim Burton-productie. Nog steeds niet erg, hartstikke leuk. Maar dan moet het scenario van Roache-Turner op eigen kracht aan de bak en begin je steeds meer te merken dat hij niet echt beschikt over de vaardigheden van zijn inspiratiebronnen.
Het spinnetje wordt al gauw gevonden door de jonge, avontuurlijke Charlotte (sterk neergezet door nieuwkomer Alyla Browne). Via de luchtschachten van haar appartementencomplex kruipt ze rond om haar medebewoners te bespioneren en stuit op het poppenhuis. Dat er maar bar weinig andere huurders wonen, stemt al wat zorgelijk, aangezien elke kijker zit te wachten op de flinke monster mayhem die de proloog beloofde. We zien een alcoholistische Latina, een wetenschapper, de moeder van Charlotte en haar nieuwe vriend Ethan, de eerder genoemde demente dame en gebouweigenaar Gunter (een bizar figuur dat zo uit Jacksons BRAINDEAD lijkt te zijn weggelopen). Als Sting groter en hongeriger wordt, komt een aantal van hen vanzelfsprekend op het spinnenmenu te staan, geserveerd met een redelijke dosis gore, al moet daar wel even op gewacht worden. Het is in elk geval wel fijn om te zien dat Sting gecreëerd is met uitstekende practical effects van Wētā Workshop, het team dat ook zulk mooi werk leverde voor onder andere de LORD OF THE RINGS-films.
Het smaakt naar veel meer dan het te kleine beetje spinnenactie dat we uiteindelijk voor de kiezen krijgen. Roache-Turner maakt de bijna fatale fout het leeuwendeel van zijn film te laten draaien om het familiegedoe rondom Charlotte, een kakelverse baby, haar moeder en de dood- en doodsaaie Ethan, die fungeert als stiefvader. De flauwe grapjes rondom de demente Helga vallen ook al vrij snel allemaal dood, evenals het geschmier van verdelger Frank (Jermaine Fowler) die zich blijkbaar in een komedie met de gebroeders Wayans waant. En waarom zit de film vol Australische acteurs die Amerikaans pogen te praten? Waarom Brooklyn? Wat is er mis met Melbourne of Sydney? Merkwaardige keuzes alom. STING is een kijkje waard dankzij de titelheld en zijn stoere bazinnetje plus een babyhandjevol goed geplaatste schrikmomenten. Maar of Kiah Roache-Turner ooit het statuur zal bereiken van zijn helden valt op basis hiervan sterk te betwijfelen.
