Eigenlijk is het zonde om ook maar iets over ABIGAIL te weten voordat je de film ziet; de poster verklapt misschien al te veel. De film is namelijk al even op gang als misdaadthriller, voordat het ijzersterke horrorgegeven onthuld wordt. Maar goed, dat concept is de reden dat mensen überhaupt een kaartje kopen voor ABIGAIL, dus ook in deze recensie wordt het genoemd.
Een stel beroepscriminelen wordt ingehuurd om de twaalfjarige dochter van een rijke man te ontvoeren. Hun opdrachtgever Lambert (Giancarlo Esposito) vertelt ze zo min mogelijk. Wie de vader is hoeven ze niet te weten, elkaars echte namen en achtergrond al helemaal niet. Hun codenamen zijn ontleend aan de Rat Pack. Joey (Melissa Barrera) weet in een Sherlock Holmes-achtige scène toch het een en ander uit te vogelen: dat de dominante Frank (Dan Stevens) een voormalig politieagent is, bijvoorbeeld, en Sammy (Kathryn Newton) een rijkeluismeisje dat enkel voor de kick misdaden pleegt. Dan zijn er nog domme botte kracht Peter (Kevin Durand), slimme scherpschutter Rickles (William Catlett) en de immer stoned lijkende chauffeur Dean (geestige rol van wijlen Angus Cloud). Joey is de enige die met de ontvoerde Abigail (Alisha Weir) mag praten.
Wanneer een van de kidnappers onthoofd aangetroffen wordt, denken zijn collega’s in eerste instantie aan een legendarische huurmoordenaar. Maar dan wurmt de kleine Abigail zich uit haar handboeien en opent een monsterlijke bek vol vlijmscherpen tanden: ze hebben een vampier ontvoerd! Het was aardig geweest als die twist een verrassing was gebleven in de promotie van de film, maar goed, dan kun je natuurlijk geen reclame maken voor de film die ABIGAIL is.
Regieduo Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett, werkend onder de naam Radio Silence, is vooral bekend om SCREAM (2022), SCREAM VI (2023) en de prima horrorkomedie READY OR NOT (2019). Qua toon, stijl en structuur ligt ABIGAIL dicht bij laatstgenoemde. Radio Silence zet niet in op angst, maar op pret. Daarin slagen ze over het algemeen dankzij de grof geschetste personages, vlotte dialogen en uitmuntende praktische gore. Digitale effecten zijn zo te zien zo min mogelijk ingezet voor de slachtscènes, dus we kunnen ouderwets genieten van écht spetterend nepbloed.
In de prima cast is de uitblinker de veertienjarige Alisha Weir, geloofwaardig als onschuldig meisje en lekker campy als eeuwenoude vampier. Zoals ze ook liet zien in haar titelrol in MATILDA: THE MUSICAL (2022) kan ze gevarieerd acteren, haar Ierse accent inruilen voor iets anders (in dit geval Amerikaans), en dansen. Abigail is balletdanseres en combineert die passie graag met haar jacht. Weir is fysiek indrukwekkend, maar Radio Silence heeft geen oog voor actie; de dansscènes worden gekenmerkd door onhandig gekadreerde, kort aangehouden en rommelig gemonteerde shots.
Ook bedient het duo zich iets te vaak van clichés. Een schurk die een potentieel slachtoffer benadert met de woorden ‘Well, well, well’ willen we echt nooit meer zien, en ook de afgezaagde sfeergeluiden die spannende momenten begeleiden zorgen inmiddels voor kromme tenen. Het ultieme balletcliché blijft ons evenmin bespaard: over de openingstitels horen we al het Zwanenthema uit Tsjaikovski’s Zwanenmeer. Dat is nog een leuke knipoog, omdat dat stuk gebruikt werd voor de openingstitels van DRACULA (1931). Maar dat bij elke balletscène variaties op datzelfde stuk ingezet worden getuigt van een gebrek aan fantasie.
Zoals ook geldt voor READY OR NOT en SCREAM VI: er had veel meer in gezeten als de regisseurs de ambitie zouden hebben om wat meer buiten de gebaande paden te treden. Een genrefilm hoeft niet generiek te zijn. Dat Radio Silence altijd de meest conventionele weg kiest, maakt dat het duo (nog) niet tot de huidige horrortop behoort. Maar amuseren, dat kunnen ze.
