David Lynch, Quentin Tarantino en de gebroeders Coen worden regelmatig genoemd in de recensies van LOVE LIES BLEEDING. Maar wat de tweede film van Rose Glass (SAINT MAUD) bijzonder maakt tussen de talloze misdaadfilms die door bovengenoemde heren geïnspireerd zijn, is dat Glass niet zozeer een volgeling is als wel een geestverwant. Die ene directe knipoog naar Lynch (het snelwegshot uit LOST HIGHWAY) is eigenlijk zonde.
Het gegeven van LOVE LIES BLEEDING doet denken aan een film noir uit de jaren veertig, of een erotische thriller uit de jaren negentig, met als voornaamste verschil dat het hier om een lesbische relatie gaat. Lou (Kristen Stewart) leidt een uitzichtloos bestaan als sportschoolmanager in een gehucht in New Mexico waar iedereen elkaar lijkt te kennen. Dan verschijnt Jackie (Katy O’Brian), een knappe bodybuilder die onderweg naar een wedstrijd in Las Vegas op zoek is naar werk en een slaapplek. Dat eerste vindt ze bij de schietbaan van Lou’s louche vader (Ed Harris), dat tweede bij Lou; ze worden al gauw verliefd.
Lou’s zus Beth (Jena Malone) wordt regelmatig bont en blauw geslagen door haar man J.J. (Dave Franco). Wanneer Beth weer eens in het ziekenhuis belandt, besluit Lou dat het afgelopen moet zijn. Het zou zonde zijn te vertellen hoe het verhaal verder precies verloopt, maar je weet wat je in een neonoir kunt verwachten: het blijft nooit bij één moord. De gewelddadige ontwikkelingen stapelen zich in steeds hoger tempo op, tot aan de groteske finale, waarmee Glass nog een stap verder gaat dan haar voorbeelden.
Lou is een combinatie van twee typische noirconventies: de loser die verzeild raakt in een escalerend misdaadavontuur en de antiheld met een duister verleden. Zowel zij als Jackie hebben ook elementen van de femme fatale, maar hun gevoelens voor elkaar zijn oprecht. Hoewel de film in de jaren tachtig speelt en gebruik maakt van klassieke archetypen is het liefdesverhaal heel eigentijds. Lou en Jackie zijn geen tragische lesbiennes en homofobie speelt nauwelijks een rol. De details waarmee Glass hun relatie kleur geeft zijn vaak specifiek vrouwelijk, maar als je een van de twee had vervangen door een man had het scenario min of meer hetzelfde kunnen blijven.
Er zijn veel dingen waar Kristen Stewart als acteur erg goed in is, en weinig waar ze beter in is dan geil kijken. De lust in Lou’s blikken richting Jackie overtuigt je ervan dat zij inderdaad de mooiste vrouw ter wereld is. Glass filmt Jackie’s indrukwekkende spierpartij in fetisjerende shots; niet de mannelijke blik op het vrouwenlichaam, maar die van Lou.
Die verlekkerde shots worden steeds cartoonesker, de ontwikkelingen in de plot steeds sappiger. Heel geleidelijk gaat Glass van rauw realisme naar stijlvolle pulp naar camp. Ze noemde SHOWGIRLS als belangrijke invloed. Anders dan Paul Verhoeven blijft ze echter ver weg van ironie: zwarte humor is er zeker, cynisme misschien ook, maar de romantiek, het hart van haar film, neemt Glass bloedserieus. Sympathiek is het koppel lang niet altijd, maar je gunt ze hun liefde.
LOVE LIES BLEEDING is een film zoals ze van de jaren veertig tot en met de jaren negentig heel vaak gemaakt werden, en de laatste twintig jaar nauwelijks: een sexy thriller voor een volwassen publiek, intelligent zonder pretenties. Tegelijk is het een film die in dat genre voor de 21e eeuw niet gemaakt had kúnnen worden: een lesbische romantische thriller die geen moment tragiek zoekt in homoseksualiteit. Queer pulp voor de jaren twintig: laten we hopen dat het een trendsetter is.
