De productie van dit tweede vervolg op de film van Ridley Scott uit 1979 heeft nogal wat voeten in de aarde gehad.
Scenaristen (William Gibson, Eric Red e.a.) kwamen en gingen, evenals kandidaten voor de regie (o.a. Renny Harlin). Uiteindelijk koos men wat dat laatste betreft voor de 27-jarige clip-regisseur David Fincher, bekend van zijn werk voor Madonna. Finchers aanpak lijkt in hoge mate bepaald door het idioom van de clip, waarin de vorm doorgaans belangrijker is dan de inhoud. De neiging om aan ieder beeld apart de uiterste zorg te besteden, met voorbijgaan aan het verband tussen die beelden, wreekt zich in traditionele actiescènes, waarbij een spectaculaire montage en het gebruik van schokkende close-ups het gebrek aan overzichtelijkheid moeten verdoezelen.
Toch is ALIEN 3 allesbehalve een blamage. Je kijkt je ogen uit op de art direction, met reminiscenties aan zowel de eerdere delen als Fritz Langs METROPOLIS (zie ook Finchers clip voor Madonna’s Express Yourself!), terwijl de atmosfeer van doem en hopeloosheid overtuigend wordt opgeroepen.
Met uitzondering van het deprimerende einde zijn de verrassingen in het scenario van Hill, Giler en Ferguson overigens schaars. Nadat we hebben geaccepteerd dat de al spoedig kaalgeschoren Ripley (Weaver) er aan het begin van de film weer helemaal alleen voorstaat, en dat in een door moordenaars en verkrachters bevolkte strafkolonie, krijgen we in grote lijnen een remake van het origineel voorgeschoteld. De alien waart door verlaten tunnels en luchtkokers, verschalkt hier en daar een onvoorzichtige tegenstander, maar legt het met al zijn kracht en agressie uiteindelijk toch af tegen de inventiviteit van zijn tegenstreefster. Het bekende verhaal dus.
Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #1, juni 1992.