Na een dubieuze poging om zijn vaders droom te verwezenlijken, is David Fincher teruggekeerd naar zijn wortels. THE KILLER volgt een sociopatische huurmoordenaar die in uitgebreid detail zijn werkwijze aan het publiek uitlegt. Dit resulteert in een film die even nauwkeurig en koel is als het onderwerp.
Het is alweer bijna tien jaar geleden sinds GONE GIRL, de laatste échte David Fincher-film. MANK, die hem in 2021 zijn derde Oscarnominatie voor beste regisseur opleverde, was eigenlijk van zijn vader Jack Fincher. Die had in de jaren tachtig een script geschreven over Herman J. Mankiewicz, de scenarist van CITIZEN KANE. Finchers vader is in 2003 overleden en zou helaas niet zien dat zijn zoon het verhaal zou verfilmen. MANK is geen geslaagde film en het scenario had een paar keer herzien gemogen, maar iedereen kan begrijpen dat Fincher de noodzaak voelde zijn vaders visie accuraat te verfilmen. Nu dat hoofdstuk achter hem ligt, is hij terug met een film die dichter bij hemzelf ligt. Sterker nog, dit is het soort film dat Fincher kan dromen.
De voortiteling doet meteen denken aan THE GIRL WITH THE DRAGON TATTOO: techno klinkt terwijl vlotte shots van verschillende moordtechnieken voorbij vliegen. Daarna zien we een man een luxe hotelkamer observeren vanaf de overkant van de straat. Met een telescoop bekijkt hij de wijk, waarna hij wat probeert te dutten en yoga-oefeningen doet. Om dit werk te kunnen doen moet je geduld hebben, vertelt hij ons. Dit is de huurmoordenaar van de titel, gespeeld door Michael Fassbender. Gedurende de film gebruikt hij een dozijn verschillende aliassen, maar zijn echte naam komen we nooit te weten. In de aftiteling staat simpelweg ‘the killer’. Meer is hij ook niet. De killer praat maar al te graag over zichzelf: in zijn eindeloze voice over ratelt hij maar door over zijn smetteloze werkervaring. Afgezien van een mafia-accountant die hem te snel af was door een hartaanval te krijgen is een doelwit hem nooit ontsnapt. Tot nu toe.
Als de killer voor het eerst in zijn carrière mist moet hij omgaan met de gevolgen van zijn blunder. Twee uur later hebben heel wat mensen het tijdelijke met het eeuwige verwisseld. Fincher geniet ervan om het publiek een reeks voorwerpen te tonen en vervolgens te laten zien hoe deze als moordwapen worden gebruikt. Het gros van THE KILLER gaat over precisie, timing en exacte planning, precies de kwaliteiten waar de regisseur bekend om staat. Fincher laat zijn acteurs kleine handelingen vaak tientallen keren herhalen, totdat ze het exact doen zoals hij het wil. De moorden die de killer pleegt zijn even strak en keurig afgewerkt als de film waarin ze plaatsvinden. De vakman toont een vakman.
Omdat de films van Fincher gaan over fragiele mannelijkheid en de pogingen van mannen om zichzelf af te zetten tegen een betuttelende maatschappij, wordt zijn werk vaak geclaimd door het type man dat veel Andrew Tate kijkt. FIGHT CLUB wordt door hen gezien als een verwerping van een overgevoelige, vrouwelijke samenleving en Tyler Durden als een soort Alpha God. Fassbender is even emotieloos als Ryan Gosling in DRIVE, nog een geweldige film die door ultraconservatieve hansworsten is omarmd als een symbool voor hun nobele strijd. Het referentiekader voor de killer zijn andere professionele ‘badasses’ die nooit onzekerheid tonen en nooit hun gevoelens bespreken. Fincher noemde LE SAMOURAÏ (1967), THE MECHANIC (1971) en GET CARTER (1971) als inspiratiebronnen. ‘Empathie is een afleiding, empathie is een zwakte’ herhaalt de antiheld. Maar zijn missie is overduidelijk gebaseerd op emotie, al durft hij dat niet zelf toe te geven. Zijn monologen getuigen minder van expertise en meer van narcisme, alsof hij zichzelf ervan moet overtuigen dat hij de beste huurmoordenaar is. Hij is verbaasd om te zien dat een andere huurmoordenaar tussen alledaagse mensen woont, tussen ‘the normies’. Hij spreekt het woord minachtend uit en verraadt zijn superioriteitscomplex. Het is eten of gegeten worden, je hebt de sterke minderheid en de zwakke meerderheid. Maar zijn hele leef- en denkwijze is gebaseerd op de angst dat hij bij die meerderheid hoort, dat hij zelf een van de normies is. Uiteindelijk is zijn zelfverzekerdheid en empathieloze vakkundigheid een masker, zoals als zijn vele neppe identiteitsbewijzen. De mannen die zich identificeren met Tyler Durden en Gosling in DRIVE zullen wel gaan genieten van Finchers nieuwste film, maar THE KILLER is een directe reactie op deze doelgroep: hetgeen waar je je mee identificeert is een reflectie van je eigen onzekerheid.
