De combinatie ‘griezelgameverfilming’ en ‘tien jaar production hell’ doet in de regel het ergste vrezen voor het eindproduct. Het langverwachte FIVE NIGHTS AT FREDDY’S valt wat dat betreft best mee. Echt eng durft de film alleen niet te worden.
Er zijn al talloze artikelen volgeschreven over verfilmingen van populaire computergames, ook door ondergetekende. Waarom lukt het toch nooit iemand om een spel op een degelijke manier te vertalen naar film? De naam Uwe Boll zal dan onvermijdelijk vallen, de Duitse ‘cineast’ die met rommel als FAR CRY, ALONE IN THE DARK of HOUSE OF THE DEAD een belangrijk aandeel heeft gehad in de doemwolk waarin elke aangekondigde gameverfilming de bioscopen nadert.
Natuurlijk is het flauw om de slechte reputatie van de gameverfilming volledig te wijten aan Boll (die zich de laatste jaren godzijdank meer bezighoudt met zijn restaurants dan met cinema). Zelfs de meest competente filmmaker komt onvermijdelijk in een lastige spagaat terecht als het op het verfilmen van een populaire game aankomt. Aan de ene kant wil je een film maken waar ook niet-ingewijden plezier aan kunnen beleven, maar aan de andere kant staan de fans, die met argusogen gaan kijken hoe er met hún game is omgesprongen.
Aangezien die laatste groep vrijwel zeker naar de bioscoop gaat komen, dus geld gaat opleveren, zwichten de filmmakers te vaak voor fanservice waar gewone stervelingen niets mee aankunnen. Heel soms levert dat toch een geslaagde film (SILENT HILL) of serie (THE LAST OF US) op, maar in de meeste gevallen een regelrechte ramp (ASSASSIN’S CREED). Dat Ilya Naishullers krankzinnige, zeer amusante HARDCORE HENRY zo’n beetje het laatste woord is wat betreft first-person-shooter-films komt met name omdat er geen bestaande game aan ten grondslag ligt.
En nu is dus de gamereeks Five Nights at Freddy’s aan de beurt. Na een moeizaam productieproces van zo’n tien jaar kreeg regisseur Emma Tammi de niet te benijden taak om het spelletje over de pizzeria/amusementshal waar vier Animatronics ‘s nachts een eigen leven lijken te leiden, om te zetten naar film. De populariteit van de game nam een enorme vogelvlucht dankzij reactievideo’s op diverse streamingplatformen, waarin je spelers zich een hoedje ziet schrikken vanwege luid klinkende toeters en andere schrikeffecten. Wie Tammi’s eersteling heeft gezien, de intrigerende westernhorror THE WIND, vraagt zich meteen af of zij wel de juiste keuze was voor zo’n rechttoe-rechtaan-verhaaltje over boosaardige robotpoppen. Het antwoord is ja en nee.
FIVE NIGHTS AT FREDDY’S draait om ene Mike Schmidt (Josh Hutcherson) die maar geen baantje kan houden. Voornaamste redenen daarvoor zijn Mike’s jeugdtrauma en zijn onrustige dromen waarin hij met een techniek uit een zelfhulpboek dat trauma probeert te verwerken. Hij zal echter toch weer aan de bak moeten, want zijn vileine tante (Mary Stuart Masterson) aast op de voogdij over Mike’s jonge zusje Abby (Piper Rubio), voor wie hij zorgt sinds de dood van hun ouders. Dan toch maar dat slechtbetaalde baantje aannemen als nachtwaker in een vervallen amusementshal dat zijn iets te nerveuze loopbaancoach (Matthew Lillard) hem in de maag wil splitsen. Ondanks Lillards karakteristiek schmierende spel ruikt Mike nog geen lont. Uiteraard gebeurt dat gauw genoeg als hij op zijn nieuwe werkplek tegenover vier Animatronics komt te staan die weinig ophebben met indringers.
Het is ergens te prijzen dat Tammi vooral de focus legt op de dramatische verhaallijn rond Mike en Abby, de enige personages die goed zijn uitgewerkt. Zo blijft het verhaal nog enigszins interessant voor kijkers die niets van het spel weten en dus ook niets hebben aan de easter eggs die voor de fans in de film verstopt zitten. Helaas zijn alle overige rollen van het kaliber kanonnenvoer of karikatuur, of louter aanwezig om een expositieriedeltje af te draaien. Tammi probeert ook een beetje humor, maar dat mislukt jammerlijk. Net als het horroraspect van FIVE NIGHTS AT FREDDY’S. Zelfs de jumpscares, toch de voornaamste claim to fame van de game, zijn schaars en voorspelbaar. Alleen de droomsequenties worden gaandeweg iets meer sinister, maar echt eng wordt het nergens.
Het ligt voor de hand dat voor deze brave aanpak is gekozen om in Amerika de PG-13-rating te verkrijgen, waardoor zeer jonge tieners (de belangrijkste doelgroep) al dan niet met papa of mama de kassa kunnen spekken. Waarom de leeftijdsgrens hier is opgerekt naar 16 jaar of ouder is dan ook een groot mysterie. FIVE NIGHTS AT FREDDY’S is capabel gemaakt, maar doorgewinterde horrorfans kunnen hun portie moordzuchtige Animatronics beter halen bij het Nicolas Cage-vehikel WILLY’S WONDERLAND. Weliswaar op veel gebieden een slechtere film, maar de emmertjes gore zijn daar tenminste niet wegbezuinigd om de leeftijdsgrens omlaag te krikken.
