Best lastig om na WHAT WE DO IN THE SHADOWS nog een komische noot toe te voegen aan de dagelijkse strubbelingen van het vampierbestaab, maar de eerste lange film van de Canadese regisseur Ariane Louise-Seize doet een geslaagde poging.
HUMANIST VAMPIRE SEEKING CONSENTING SUICIDAL PERSON is een tragikomisch opgroeidrama over de puberende vampier Sasha (slechts 67 lentes jong). Ze woont nog bij haar ouders want ze heeft een groot probleem: haar hoektanden willen maar niet indalen, een psychosomatisch gevolg van haar morele bezwaren tegen haar natuurlijke positie aan het hoofd van de voedselketen. Ze weigert zelf op jacht te gaan, dus is voor haar voedselvoorziening nog steeds afhankelijk van haar ouders. Die beginnen op hun beurt echter een beetje genoeg te krijgen van haar, in hun ogen, hautaine gedrag, en besluiten haar niet meer te voorzien van bloed.
De wijfelende Sasha (Sara Montpetit) is nu op zichzelf aangewezen en probeert van alles om maar niet toe te hoeven geven aan haar instincten. Ten einde raad wandelt ze op sterven na dood een depressie-praatgroep binnen, waar ze de suïcidale tiener Paul (Félix-Antoine Bénard) ontmoet. Een korte-termijnoplossing lijkt op handen, maar weten beide naïeve jongelingen eigenlijk wel zeker dat wat zij willen echt de juiste keuze is?
Films over vampiers (of andere klassieke Hollywoodmonsters zoals weerwolven of zombies) worden over het algemeen automatisch als ‘horror’ bestempeld. Deels terecht natuurlijk, want elk scenario waarin de mens an sich een potentiële prooi is, is per definitie griezelig. En hoewel ze zelden echt eng zijn, beknibbelen zelfs de horrorkomedies meestal niet op de bloederigheid. HUMANIST VAMPIRE is wat dat betreft een beetje een vreemde eend in de bijt, in de zin dat de film niet meer pretendeert te zijn dan een vrij bloedeloos coming-of-age-verhaal, met in plaats van een onzekere mensenpuber een vampier. Het is een enigszins gewaagde keuze, een genrefilm maken die niet leunt op genre-elementen, maar hier werkt het.
Het monster-als-metafoor-motief is natuurlijk een bekend element, en hier dient het vampierzijn als symbool voor het onvermijdelijke volwassen worden, met alle ongewenste verantwoordelijkheden die daarbij komen kijken. Maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld GINGER SNAPS, waar de transformatie van het hoofdpersonage een heel specifieke betekenis heeft, is de kijker hier vrij om er een eigen invulling aan te geven. De film laat prettig in het midden of het nou een parabel is voor de typische gemakzuchtige tiener die tevergeefs dweept met gewetensbezwaren om aan opgelegde verplichtingen te ontkomen, of een oprechte poging om te breken met maatschappelijke en culturele praktijken.
Voor Sasha maakt dit alles niet uit. Ze weet op dit moment heel zeker wat ze vooral niet wil. Haar zoektocht om haar doel te bereiken is even aandoenlijk als sympathiek, ook al wil je als kijker af en toe dat ze gewoon even stevig haar slagtanden in iemands nek plant en verder niet zo moeilijk doet.
