Eli Roth maakte een avondvullende speelfilm van zijn fake-trailer THANKSGIVING, die in 2007 werd vertoond tijdens de pauze van het GRINDHOUSE-project van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez. En gelukkig… Het is een lekker ouderwetse slasher geworden.
Wie die trailer (en Roths eerdere werk) kent, weet: hier gaat bloed vloeien. En ja, dat gebeurt met vele liters. Hardcore slasherfans kunnen THANKSGIVING met een gerust hart gaan kijken, want Roth kent het genre overduidelijk door en door.
Dat is een plus-, maar ook gelijk een minpunt. Om met dat laatste te beginnen: de slasherclichés zijn inmiddels bij iedereen overbekend en daar wordt soms iets te kwistig mee gestrooid. Zelfs de knipogen naar de hedendaagse TikTok/social media-generatie voelen dankzij onder andere de nieuwe SCREAM-films al clichématig aan, vooral omdat Roth het direct in verband brengt met een traumatische gebeurtenis die de moordenaar triggert tot later bloedvergieten, toch wel zo’n beetje het oercliché der slasherfilms.
Die gebeurtenis is een Black Friday-uitverkoop in een megastore, traditioneel gehouden op de dag na Thanksgiving, maar hier op de avond zelf. Dat loopt gruwelijk uit de hand en vele inwoners van het stadje Plymouth, Massachusetts kunnen een van de doden of gewonden onder hun kring van vrienden of bekenden rekenen. Iedereen is min of meer getraumatiseerd, maar één iemand is dat meer dan de rest. Als de winkeleigenaar ondanks de protesten zijn megastore een jaar later gewoon weer wil opengooien op Black Friday, begint een mysterieus persoon een gruwelijke wraakcampagne. Vermomd met een masker van John Carver, de oprichter van Plymouth, maakt hij korte metten met iedereen die op de een of andere manier verantwoordelijk was voor de ramp van een jaar eerder.
En dan nu het goede nieuws. Eli Roth heeft zijn inspiratie geput uit klassieke jarentachtigslashers, met name MY BLOODY VALENTINE. De kills zijn dus allemaal piekfijn in orde. Ze zijn inventief, origineel, talrijk en behoorlijk lomp en bloederig. Roth onderneemt zelfs een poging tot het creëren van suspense, onder meer met een variant op de memorabele achtervolgingsscène uit PROM NIGHT. Helaas is Roth nog steeds niet zo’n beste regisseur en blijkt hij ook in deze film weer te ongeduldig om de spanning lekker op te rekken tot we het zweet in de handen hebben staan. ‘Door naar de volgende kill!’, is het motto en daar is, zoals al gezegd, niets mis mee.
Kanonnenvoer genoeg en automatisch dus ook veel verdachten. Die zijn vrijwel allemaal onsympathiek, zodat je ongegeneerd mag schateren als er weer eentje door de bloeddorstige Pilgrim Father uit de weg wordt geruimd. Het traditionele raden naar de identiteit van de dader wordt zo wel snel een makkelijk klusje, zeker voor slasherkenners, maar dat schijnt Roth weinig te kunnen schelen. De grote ontmaskering van John Carver en het slotgevecht tegen de final girl is ongeïnspireerd en voorbij voor je er erg in hebt. Vanzelfsprekend (gaap) gevolgd door een opzetje naar een sequel.
Maar dan is de echte climax, waar de film al die tijd vakkundig naar heeft toegewerkt, net achter de rug. En met die heerlijk nare climax scoort Roth toch weer een fiks aantal punten.
Ook deze sequentie is overduidelijk geïnspireerd door een (iets obscuurdere) jarentachtigslasher, alleen is het hier heel wat flamboyanter gedaan en een stuk minder saai. Kijk, Eli Roth is geen John Carpenter en dat weet hij zelf ook heus wel. Daarom buit hij in THANKSGIVING de talenten uit die hij wel bezit en dat doet hij goed: lekker harde humor gecombineerd met de kunst om over-de-top-gorescènes goed op te zetten en uit te voeren. En eerlijk is eerlijk… Daarvoor gaan we toch allemaal voornamelijk een slasher kijken, of niet soms?
