Er draait een videogameverfilming van Eli Roth in de bioscoop: voor de gemiddelde cinefiel zijn dat twee goede argumenten om thuis te blijven. Hoe leuk ik het ook vind om vooroordelen te ontkrachten, in dit geval kan ik niet anders dan bevestigen dat Roth zowel zijn eigen reputatie als die van het genre laag houdt.
BORDERLANDS speelt zich af in de verre toekomst; de mens is inmiddels een interplanetaire soort en op sommige van de bewoonde planeten heeft zo te zien al een apocalypsje plaatsgevonden. De esthetiek is grotendeels geleend van STAR WARS en MAD MAX, maar het is een regenachtige BLADE RUNNER-stad waar we kennis maken met voice-over-verteller Lilith (Cate Blanchett). Deze meedogenloze premiejager wordt ingeschakeld om de dochter van hoge pief Atlas (Edgar RamÃrez) op te sporen op de planeet Pandora (ja, dezelfde naam als de bewoonde maan in AVATAR; het spel verscheen in hetzelfde jaar als die film). Tienermeisje Tina (Ariana Greenblatt) heeft echter weinig zin om met haar vader herenigd te worden. De jonge Tank Girl-imitator heeft het prima op de schroothoop waar ze woont met de bescherming van spierbundel Krieg (Florian Munteanu) en voormalig huursoldaat Roland (Kevin Hart). Maar wanneer het leger verschijnt om haar op te halen, verkiezen Tina en haar vrienden toch een alliantie met Lilith, bijgestaan door comic relief-robot Clap Trap (stem van Jack Black). Later voegt ook wetenschapper Tannis (Jamie Lee Curtis) zich bij hen.
Het bonte gezelschap gaat op zoek naar de legendarische kluis die zich ergens op Pandora zou bevinden en een enorme schat herbergt. Ze worden dwarsgezeten door een handjevol allesbehalve memorabele monsters en schurken. Tijdens het avontuur gaat het zootje ongeregeld om elkaar geven en dat zou ontroerend moeten zijn, maar hun ontwikkeling is te voorspelbaar om te raken.
BORDERLANDS is zo’n film waarin personages voortdurend oneliners spuwen die de vorm en toon van een grap hebben, zonder echt een grap te zijn. Dat kan variëren van het paniekerige geschreeuw waar vooral Kevin Hart bedreven in is tot ironisch commentaar op de situatie, wat de sfeer niet ten goede komt; als je wilt dat we geloven in je fantasiewereld, is het in de eerste plaats belangrijk dat je personages dat doen. Vroeg in de film breekt Hart een van de ongeschreven regels van fantasty world building door een gemaskerde soldaat uit te maken voor ‘fake Stormtrooper-ass bitch’; blijkbaar wordt STAR WARS in deze verre toekomst nog steeds gekeken. Het is zelden een goed idee om in het ene fantasie-universum te verwijzen naar een ander fantasie-universum, maar misschien vond Roth de gelijkenis tussen deze soldaten en de Stormtroopers zo groot dat het wel benoemd moest worden. Het kan natuurlijk ook dat Hart gewoon een regel improviseerde; zo komt het merendeel van de grappig bedoelde dialogen in elk geval over. Hoogstwaarschijnlijk wél in het scenario aanwezig is het onironische gebruik van ‘I’m getting too old for this.’
In een film waarin meerdere hoofdpersonages al continu grappig proberen te zijn kun je je afvragen wat het nut is van een comic relief-personage, maar goed, Clap Trap heeft in elk geval een excuus voor zijn irritante oneliners: hij is ‘geprogrammeerd voor humor’. Dat alle andere personages zijn grappen vervelend vinden, is deel van de grap, maar dat maakt hem eigenlijk alleen maar vervelender.
Ondergetekende is niet bekend met de game Borderlands, maar de actiescènes lijken recht te doen aan het bronmateriaal in die zin dat je het idee hebt naar een videospel te kijken. Niet dat de CGI-stunts bijzonder indrukwekkend zouden zijn als ze met echte mensen uitgevoerd waren.
De soundtrack zit vol clichékeuzes als Supermassive Black Hole van Muse, Ace of Spades van Motörhead en zelfs How You Like Me Now? van The Heavy, dat nummer dat je begin jaren 2010 in talloze (trailers van) films hoorde. Het is haast alsof bewust de meest voor de hand liggende rocknummers werden gekozen, om aan te sluiten bij een film zonder een enkel origineel idee.
