De regisseur van HOSTEL maakt een kinderfilm: het klinkt als een suggestie voor een komische sketch. Maar THE HOUSE WITH A CLOCK IN ITS WALLS, naar het gelijknamige, geliefde boek van John Bellairs, is toch echt een film van Eli Roth.
Zoals veel jeugdklassiekers begint THE HOUSE WITH A CLOCK IN ITS WALLS met een weesjongen die terecht komt bij zijn oom. Die oom is is in dit soort verhalen óf een naargeestige tiran, óf een amicabele excentriekeling. Kleine Lewis (Owen Vaccaro) heeft geluk en hoeft niet in de trapkast, want zijn oom Jonathan valt in de tweede categorie; hoe kan het ook anders, met Jack Black als vertolker.
Black kan snel te veel worden, maar hier houdt hij zich relatief in. Hij is vooral vermakelijk in combinatie met Cate Blanchett als zijn buurvrouw en beste vriendin/vijand Florence Zimmerman; de twee tillen hun slecht geschreven oneliners naar een hoger niveau terwijl ze kibbelen over wie er beter kan toveren. Want ja, dat blijkt aan de hand. Er wordt heel wat afgetoverd. De film verspilt wat dat betreft geen tijd aan mysterie: al snel rent een voetenbankje als schoothond rond en schijt een heggenbeest de tuin onder (gelukkig poept-ie alleen blaadjes). Flauwe grappen en cartooneske toverkunsten, waar we op Spielbergiaanse verwondering hoopten. Maar Eli Roth doet niet aan subtiliteit. Niet op zijn best (HOSTEL: PART II), niet op zijn slechtst (DEATH WISH), en niet op zijn middelmatigst, zoals hier.
Wat THE HOUSE WITH A CLOCK IN ITS WALLS vooral de das om doet is de protagonist. Vaccaro treft geen blaam: hij speelt het personage zo irritant als het geschreven is. Lewis is een clichématig buitenbeentje, zo’n type dat van elke moeilijke term de woordenboekdefinitie citeert. Even is er de suggestie dat een meisje op zijn school (Vanessa Ann Williams) bevriend met hem zal raken en een belangrijke rol zal spelen, maar dat subplot laat Roth liggen. Een kans op emotionele betrokkenheid bij de hoofdrolspeler gaat voorbij. Tja, personages zijn ook nooit Roths sterkste kant geweest.
Wat de regisseur in dit geval wél goed doet, is de boel griezelig genoeg maken. Die tovenarij is namelijk niet alleen maar vrolijk: het huis van oom Jonathan werd vroeger bewoond door Isaac Izard (Kyle MacLachlan), een magiër die het einde van de wereld teweeg wilde brengen. In de muren verstopte hij een onheilspellend tikkende klok, die nog steeds zijn duistere kracht uitoefent. Echte horrorfilms voor kinderen zie je niet zo vaak. THE WITCHES, CORALINE, PARANORMAN, een aantal scènes in RETURN TO OZ en in de HARRY POTTER-films, misschien nog GOOSEBUMPS (ook met Jack Black); dan heb je zowat de hele canon wel gehad. Zeker tegenwoordig zijn ouders vaak bezorgd over wat hun kroost kan verdragen. Daarom is het verrassend hoe ver Roth mocht gaan in THE HOUSE. De zombiesequentie valt nog mee, maar de levende poppen zullen voor nachtmerries gaan zorgen bij jeugdige kijkers. Dat moet kunnen. Sterker nog, ik denk dat aardig wat negenjarigen een passie voor horror zullen overhouden aan THE HOUSE, en na een slapeloze nacht hun ouders gek zullen maken met smeekbedes of ze HEREDITARY mogen zien. En als dÃe kinderen dan over twintig jaar films gaan maken, dan wordt het interessant.
Bioscooprelease: 26 september (België), 27 september 2018 (Nederland). Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 26 september 2018.
