Door een misverstand leverden twee Schokkend Nieuws-medewerkers een recensie van HOSTEL: PART II in. Eén film, twee sterk uiteenlopende meningen. Vandaar dat we beide publiceren. Professioneel amokmaker Eli Roth boft maar.
Het probleem voor regisseur Eli Roth was natuurlijk, dat we wéten dat het tweede deel van HOSTEL vroeg of laat bij die grimmige jeugdherberg in de omgeving van Bratislava uit moet komen. Het is dan zaak om, ofwel van de weg er naar toe geen herhaling van zetten te maken, ofwel meteen ter zake te komen en de gorefans te geven waarvoor ze gekomen zijn.
HOSTEL: PART II kiest voor de langere aanloop en doet pogingen het net een beetje anders te doen dan de vorige keer. Ditmaal trekken drie jonge vrouwen met hun rugzak door Europa. Veel nieuws levert dat echter niet op: Beth (German, ook te zien in de remake van THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE) en Whitney (Phillips) zijn net zo Amerikaans, egocentrisch en op seks belust als hun mannelijke voorgangers. Alleen Lorna (Matarazzo, WELCOME TO THE DOLLHOUSE) is anders. Je vreest bij de introductie van Matarazzo als lelijke eendje dat er aan het eind van de film een stichtelijke boodschap zal volgen over de oppervlakkigheid van uiterlijk schoon, maar gelukkig blijft die ons bespaard. Roth is behept met een zeer cynisch gevoel voor humor, en dus ontmoet óók Lorna de man, pardon, vrouw met de zeis. Roths plezier in politiek incorrecte zaken bepaalde ook de ontknoping van HOSTEL: PART II, die we hier niet weg zullen geven, èn de introductie van twee andere hoofdpersonages; Todd (Burgi) en Stuart (Bart) zijn klanten van de schimmige organisatie die het hostel runt. Terwijl de meisjes zich inschrijven bij de balie van het Slowaakse jeugdhotel, flitsen hun foto’s per e-mail of mobiele telefoon de wereld over en bepalen keurige zakenlieden per opbod wie ze mag doodmartelen. Het feit dat Roth iets meer prijsgeeft over de organisatie achter de martelvakanties voor de rijken, is een van de weinige geslaagde toevoegingen. Todd heeft er kennelijk het meeste geld voor over en trakteert zijn vriend Stuart op een weekendje uitrazen op vrouwelijk naakt. We leren Stuart kennen als een introverte man die twijfels heeft over het tripje. Roth probeert ons er geniepig toe over te halen sympathie voor hem te voelen, en al die ‘karakterontwikkeling’ kost tijd. Erg veel tijd, die we grotendeels doorbrengen op een of andere suffe Slavische braderie. Dat ware nog de moeite waard geweest als het had geresulteerd in een finale waarin je als kijker inderdaad het ongemakkelijke gevoel hebt zowel met het slachtoffer als met de beul mee te leven. Maar nee: de beoogde identificatie met de beul klinkt op papier een stuk subversiever dan het uiteindelijk uitpakt.
Dat is voortdurend het probleem. Roth bedenkt steeds weer nieuwe situaties – soms zelfs zonder enig logisch verband met het verhaal – om de kijker te shockeren, maar niks pakt. Zijn opzet is telkens te doorzichtig. Tegen de tijd dat het martelen begint is er nul komma nul spanning opgebouwd en dan moet wat volgt ook voor de meest bloeddorstige onder ons als een teleurstelling komen. Roth presenteert zijn scènes met de cirkelzaag bijna als komische terzijdes – waar ze in deel 1 nog werkelijk misselijkmakend waren.
In HOSTEL: PART II duiken een aantal bijfiguren op die het waard zijn genoemd te worden. De politieondervraging in het begin wordt geleid door acteur Luc Merenda, die in de jaren zeventig veelvuldig te zien was in Italiaanse politiefilms en gialli als MILANO TREMA – LA POLIZIA VUOLE GIUSTIZIA en TORSO. Tegenwoordig schijnt hij als antiquair zijn geld te verdienen. Edwige Fenech werd ook uit happy retirement gehaald om de tekendocente te spelen. Fenech, een echte koningin van de giallo en erotische superster, was ondermeer te zien in NUDE PER L’ASSASSINO / STRIP NUDE FOR YOUR KILLER (1975) en LO STRANO VIZIO DELLA SIGNORA WARDH / THE STRANGE VICE OF MRS. WARDH (1971). Maar het leukst is het toch wel het gastronomische gastrolletje van regieveteraan Ruggero Deodato. Roth mag dan wel graag lekker vies willen doen, Deodato’s wansmakelijke ULTIMO MONDO CANNIBALE (1977) en CANNIBAL HOLOCAUST (1980) geven hem nog steeds het nakijken.
Di: Sony (BE: 27 juni / NL: geen bioscooprelease)
Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 12 juni 2007.
