Het meest opwindende aan de remake van DEATH WISH is dat de film je een geldig excuus geeft om de discutabele vigilante-thriller uit 1974 weer eens terug te zien.
Eli Roth mag graag koketteren met ‘foute’ genres als torture porn (HOSTEL), nazipropaganda (het STOLTZ DER NATION-segment in INGLOURIOUS BASTERDS) en de kannibalenfilm (THE GREEN INFERNO) – maar hij is geen Michael Winner. Roths remake van de beruchte thriller is veilig, braaf en saai.
In de originele DEATH WISH komt de zachtaardige architect en ‘bleeding hart liberal’ Paul Kersey (Charles Bronson) tot inkeer. Na de brute moord en verkrachting van zijn vrouw en dochter neemt hij het recht in eigen hand. Hij begint het straattuig van New York af te schieten – tot vreugde van de nette burgerman en wanhoop van de incompetente politie en politici. Bepaald geen progressief gedachtengoed: Michael Winner was een fanatieke aanhanger van Margaret Thatcher en omschreef zichzelf in een interview met The Telegraph als ‘to the Right of Hitler’. De 74-jarige Brit in augustus 2009: ‘No immigration! Shoot anyone who commits a crime! Shoot people who park in the wrong place in front of my garage! I would be ferocious. And believe me, it’s needed.’
Maar Winner was ook een regisseur die zijn publiek wist mee te krijgen voor zijn opvattingen. Er volgden vier, nog veel gewelddadiger en reactionairdere, vervolgen. Bijzonder aan de eerste DEATH WISH is bovendien dat de auteur van het boek, Brian Garfield, er totaal andere ideeën op nahield: ‘The point of the novel Death Wish is that vigilantism is an attractive fantasy but it only makes things worse in reality. By the end of the novel, the character (Paul) is gunning down unarmed teenagers because he doesn’t like their looks. The story is about an ordinary guy who descends into madness.’. En ook van die opvattingen zijn sporen te vinden in de film. Tijdens een party-scène is er bijvoorbeeld een interessante discussie gaande over de anonieme vigilante: ‘A mugger is gonna think twice about who he hits.’ / Sure, they’re hitting more old ladies now!’. Of: ‘The guy is a racist. You notice he kills more blacks than whites?’. De combinatie van deze elementen zorgt voor een interessante kijkervaring. DEATH WISH kietelt aan je verlangen naar eigenrichting, maar bezorgt je (hopelijk) daar ook een heel ongemakkelijk gevoel bij. Bronsons grijns in het laatste frame van de film is onrustbarend ambivalent.
Het is deze discussie die DEATH WISH interessant maakt. De verandering van beroep – Bruce Willis’ Paul Kersey is in de remake geen architect maar een chirurg – levert wat dat betreft een uitstekende openingsscène op. In Operatie Kamer 1 sterft een politieman, laf neergeschoten door de kruimeldief in OK2. Een boze politieman verwijt Kersey: ‘So now you’re gonna save the animal that shot him?’ Dat is DEATH WISH in een notendop: kies je voor het rechtvaardigheidsgevoel in je onderbuik of voor beschaving? Verder dan die scène komt Roth echter niet. Hij laat radiopresentoren Sway Calloway en Mancow Muller daarna nog tot vervelens toe ‘discussieren’ over de nieuwe vigilante maar er is geen enkel inhoudelijk argument dat verder gaat dan ‘Hero or a zero?’. We leven in tijden van social media – en er wordt inderdaad een filmpje gemaakt van Paul in actie – maar wat we in DEATH WISE zien is onvergelijkbaar met het mediacircus dat in het origineel ontstond.
Deze remake speelt zich af in een wereld waarin ‘de discussie in de media’ niet meer is dan het idee van hoe zo’n discussie eruit zou zien. Net zoals het grimmige portret van het open riool dat New York City heet, hier plaats heeft gemaakt voor een grotendeels in Montréal opgenomen idee van een grote stad. Net zoals Pauls aandoenlijke gezinsleven (wie herinnert zich nog zijn pyjama en zijn vakantie in Hololulu met zijn vrouw?) hier plaats heeft gemaakt voor een suikerzoete combinatie van ontbijtcommercial en ziekenhuissoap met Elisabeth Shue als de echtgenote en Victoria Secrets-fotomodel Camila Morrone als de plastic dochter. We moeten daaruit begrijpen dat Bruce Willis een zachtaardige man speelt die heel erg van zijn familie houdt – maar na veertig minuten wens je ze allemaal dood. Alleen Pauls schoonvader zorgt nog even voor verwarring wanneer hij op de dag van de begrafenis van zijn dochter stropers te lijf gaat met een buks vol hagel – maar de scène slaat natuurlijk nergens op. Net zoals de scène met de opgewonden voetbalvader. Net zoals… ik kan zo nog wel even doorgaan. Het probleem is: elk personage staat voor een idee en de ideeën zijn slecht doordacht.
Pas halverwege de film trekt Paul Kersey erop uit en spoort de overvallers van zijn vrouw en dochter op. That’s it. Niets is zo voorspelbaar en spanningsloos als Eli Roth die probeert een commerciële film te maken en zich dus inhoudt wat betreft bloed en geweld. Niets voegt zo weinig toe aan de discussie die ook nu weer is opgelaaid in de VS over wapenbezit als deze zinloze remake. En nooit was gebrek aan inspiratie zo opvallend als Bruce Willis in een zwarte hoodie op de dansvloer.
Distributeur: Dutch Film Works. Release BE: 31 januari 2018, NL: 8 maart 2018. Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 7 maart 2018.
