Tien kleine treehuggers… Eli Roth’s kannibalenfilm THE GREEN INFERNO is even politiek incorrect als voorspelbaar.
THE GREEN INFERNO is al twee jaar oud. In Schokkend Nieuws #109 besteedden we nog aandacht aan de toen voor 11 september 2014 aangekondigde bioscooprelease. Na herhaaldelijk uitstel en het faillissement van A-Film gaat de film vandaag alsnog in première. Bij een andere distributeur, in slechts één kopie, in Tilburg. Remain in Light komt de mensen die op deze film zaten te wachten tegemoet, maar ze hadden zich de moeite kunnen besparen. THE GREEN INFERNO is niet veel meer dan een slap aftreksel van CANNIBAL HOLOCAUST.
Dat die beruchte kannibalenfilm uit 1980 blijft fascineren, is omdat Ruggero Deodato daarin zo’n beetje het subgene van de fake found footage-film grondvestte en geen énkele terughoudendheid betrachtte in het zo smerig, racistisch en dieronvriendelijk mogelijk neerzetten van de inheemse volkeren van het Amazonegebied. En dan is er nog het wonderlijke feit dat zo’n ranzige film in die tijd toch gewoon in het bioscoopcircuit kon worden uitgebracht. Maar wat moet je, vijfendertig jaar later, met een film die exact dezelfde stereotypen herhaalt, maar dan zonder de spanning of zelfs maar de shock factor van weleer?
Justine (Lorenza Izzo) is studente en voelt zich zeer betrokken bij alle onrecht in de wereld. Bij het opstaan staart ze dromerig uit het raam naar actievoerder Alejandro (Ariel Levy) die op de campus een hongerstaking leidt voor de schoonmakers (?). Tijdens een college hoort ze met een van afschuw vertrokken gezicht (en kennelijk voor het eerst?) van het bestaan van vrouwenbesnijdenis. Haar beste vriendin Kaycee waarschuwt voor politiek activisme (“The only thing they care about is looking like they care.”), maar dat is aan dovemansoren gericht. Justine laat zich overhalen om met de actieclub ACT! naar het Amazonegebied af te reizen om daar een indianenstam te gaan redden. Dat lijkt aanvankelijk succesvol, maar dan vallen de redders van de indianen in handen van diezelfde indianen en Justine op pijnlijke wijze de schellen van de ogen.
Dat scenaristen Roth en Guillermo Amoedo THE GREEN INFERNO geschreven hebben als een aanval op (milieu)activisme is duidelijk, maar veel weten ze er niet van af. Het is vrij onwaarschijnlijk dat actievoerders die van plan zijn zich vast te ketenen aan de bulldozers van Peruaanse houthakkers zó slecht voorbereid zijn (“What part of militia did you not understand?”), geen enkel contact onderhouden met advocaten of de media (anders dan ‘het internet’) en onderling geen enkele politieke discussie voeren. In plaats daarvan schrikken ze zich wezenloos wanneer ze ontdekken dat de mensen daar een taal spreken die ze niet verstaan of dat ze in de bosjes moeten plassen. Heus, in activistenmilieus zijn genoeg types die het verdienen op de hak genomen te worden, maar Roth en Amoedo hebben zich er niet in verdiept. Ze komen alwéér met de bekende clichés: de dikke, vriendelijke dude die een oogje heeft op Justine, het angstige blonde meisje, en – oh ja, natuurlijk – de stoner.
Justine zelf, in naam de protagonist van THE GREEN INFERNO, is een oninteressante jongedame die vrijwel meteen in de slachtofferrol belandt en daar ook nooit meer uitkomt. Meeleven doe je niet; valt er dan teminste nog wat schuldig sadistisch genot aan de film te ontlenen? Roth durft veel minder te laten zien dan Deodato in 1980, maar dat college heeft Justine natuurlijk niet voor niets gevolgd. Nee, het valt eigenlijk allemaal nogal mee met de schokkende scènes. De rood beschilderde kannibalen komen pas na een minuut of veertig in actie en zodra je ze het eerste slachtoffer hebt zien verorberen – ogen en tong eerst, natuurlijk – is het al niet zo beangstigend meer. Bovendien zijn ze met een ringtone, een fluit en een bizar ‘Scoobey Doo-plan’ vrij gemakkelijk om de tuin te leiden. Dat plan is overigens zó zot, dat je begint te vermoeden in welke toestand de Amerikaanse regisseur en de Uruguayaanse scenarist dit verhaal in elkaar hebben geflanst. Dat irritante wereldverbeteraar Alejandro in de film ontmaskerd wordt als gewetenloze en mediageile zelfbevlekker viel te voorspellen, maar de manier waaróp is wel een beetje verbijsterend.
Verbijsterend, zot, cynisch, spanningsloos, cliché, slecht geacteerd; dat zijn de woorden die THE GREEN INFERNO bij me oproept. Aanstootgevend of spraakmakend is dit allang niet meer. THE GREEN INFERNO is een middelmatige film die inderdaad niet meer dan één kopie verdient. De enige die Roth hier te kakken zet, is zichzelf: verbeter de wereld, begin bij je films.
Distributrie: Remain in Light. Copyright Barend de Voogd. NL: 5 november. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 5 november 2015.
