In GOOSEBUMPS komt het rariteitenkabinet van jeugdschrijver R.L. Stine tot leven. Het resultaat is een schreeuwerige film die eerder op hoofdpijn dan kippenvel uit is. Met een overdaad aan goedkope CGI maak je twaalfjarige jongentjes echt niet bang.
Vierhonderd miljoen boeken verkocht R.L. Stine over de hele wereld. Alleen al van zijn Goosebumps-serie verschenen meer dan tweehonderd titels. De griezelverhalen mikken op lezers die te oud zijn voor Dolfje Weerwolfje en te jong voor Stephen King. Wie kind was in de jaren negentig zag de hele horrorcatalogus via Goosebumps voorbijkomen: van vampiers tot mummies, van zombies tot weerwolven.
Stine was ook betrokken bij de tv-serie die vier seizoenen lang al even populair was. De relatief korte boeken bleken uitstekend te passen in het televisieformat. Het witte doek bleef lange tijd buiten beeld. George Romero en Tim Burton beten hun tanden stuk op pogingen om verschillende verhalen aan elkaar te lijmen. Anthologiefilms zijn in de cinema een anachronisme geworden.
De bioscoopversie die er nu is gooide het roer helemaal om en koos voor de meta-aanpak. Samen met de tiener Zach (Dylan Minnette) – verhuisd na het overlijden van zijn vader – maken we kennis met de enge buurman Shivers (Jack Black) en zijn mysterieus mooie dochter Hannah (Odeya Rush). Zachs eerste ontmoeting met de griezel is kort en krachtig: ‘You see that fence? Stay on your side of it!’
Wat blijkt? Shivers is eigenlijk R.L. Stine en de jeugdboekenauteur duldt geen pottenkijkers en al helemaal geen pottenbrekers. Wanneer de wat onhandige Zach toch het huis binnendringt, valt zowaar het verzamelde horroroeuvre van Stine op de grond en weten de monsters te ontsnappen. Leider van het monsterverbond? De hyperkinetische buikspreekpop Slappy (stem van Black), die absoluut wil vermijden dat ze terug in de boeken worden opgesloten.
De jeugdboeken van Stine zijn (een beetje) eng en (nogal) grappig, maar laten ook ruimte voor ernstigere thema’s zoals verlies, verdriet, liefde en vriendschap. Die zitten zeker ook allemaal in de verfilming, maar raken helaas te snel ondergesneeuwd door de dolle CGI-freakshow die regisseur Rob Letterman (MONSTERS VS. ALIENS, SHARK TALE) door het anders zo rustige stadje laat trekken.
GOOSEBUMPS doet er alles aan om de aandacht van de kijker vast te houden. Er is oogsnoep voor de kleintjes en er zijn referenties (aan klassieke horrorfilms) voor de papa’s. Maar het is teveel, te druk, te opzichtig. De film onderschat zijn doelpubliek dat zich echt langer dan drie seconden kan concentreren en over voldoende eigen verbeelding beschikt. Ironisch genoeg verliest GOOSEBUMPS daarmee uit het oog wat de boeken van Stine zo succesvol maken: dat een wereld vol monsters eigenlijk griezelig veel op onze echte wereld lijkt.
Distributie: Universal (Release NL: 11 februari 2016, BE: al uit). Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 11 februari 2016.
