KIN, de debuutfilm van regisseursduo Jonathan en Josh Baker, is een schot in de roos. En niet alleen omdat kleine Eli een enorme, futuristische spacegun gevonden heeft.
‘Van de producenten van STRANGER THINGS’, lezen we op de poster. Die sfeer heeft KIN zeker, met een hoofdrol voor de veertienjarige Eli (Myles Truitt) en een sciencefictionverhaal dat zich in een alledaags Amerika afspeelt. Maar waar STRANGER THINGS vooral een slim gemaakt, maar uiteindelijk vrij oppervlakkig, eerbetoon was aan de films van de jaren tachtig, is KIN een heruitvinding daarvan, een modernisering. Meer nog dan ik hier kan verklappen.
Eli is de geadopteerde zwarte zoon van Hal (Dennis Quaid), een strenge vader die zijn kinderen alleen op moet voeden sinds de dood van zijn vrouw. Dat is geen succes. Eli is na een vechtpartij op school geschorst en jat koperdraad uit vervallen gebouwen. Wanneer Hals oudste zoon Jimmy (Jack Reynor) na zes jaar uit de gevangenis komt en tijdelijk thuis komt wonen, blijkt de strenge opvoeding helemaal contraproductief. Vader kan niet met zijn kinderen praten. Jimmy heeft in de gevangenis bescherming gehad van crimineel Taylor Balik (een uitstekende, creepy James Franco) en die eist nu 60.000 dollar. Eli, ondertussen, heeft in een vervallen kantoorgebouw een geheimzinnig en uiterst krachtig futuristisch wapen gevonden…
KIN is gebaseerd op de korte film BAG MAN die de gebroeders Baker in 2014 regisseerden. Je kunt het zonder angst voor spoilers hier bekijken. Het filmpje is wat trager dan KIN, maar toont wel de kracht van hun regiestijl. Hoe fantastisch de combinatie van ‘sixty grand and a spacegun’ ook is, KIN is geworteld in een geloofwaardige wereld met herkenbare personages en echte levens en gevoelens. Hal, Eli, Jimmy en zélfs bad guy Taylor hebben elk hun goede en slechte kanten en worstelen met een helder gedefinieerd probleem waarin we ons kunnen verplaatsen: de goedwillende maar te autoritaire vader, de zoon die wel wil maar niet kán deugen, de ‘replacement kid,’ het woedende verdriet van Taylor die zijn broer als een van de eerste verliest in dit verhaal… De acteurs krijgen vele kansen om hun personages uit te diepen en benutten die ook. Zelfs de vriendelijke, naamloze striptease-danseres (Zoë Kravitz) die ze halverwege ontmoeten wordt meer dan een cliché.
En dat betaalt zich, zodra het verhaal zijn eerste wending neemt, uit in pure spanning. Er staat immers iets op het spel. Jimmy is gedwongen met zijn zwarte broertje te vluchten voor Taylor Balik, maar vertelt Eli niet de hele waarheid; noemt de vlucht een ‘roadtrip’. En Eli vertelt zijn grote broer natuurlijk ook niet alles: wanneer Jimmy niet kijkt probeert hij stiekem te achterhalen hoe het futuristische wapen werkt. Ondertussen zetten niet alleen Taylor en zijn bende, maar ook twee geheimzinnige gehelmde soldaten uit een andere ruimte of tijd de achtervolging in op zoek naar het wapen…
De kracht van het vreemde wapen is spectaculair, maar toch is de strijd niet ongelijk, zoals in veel films met superkrachten vaak het probleem is. De dreiging die van het personage van James Franco uit gaat is zo groot, dat je nooit helemaal vertrouwt op de uitkomst. Bovenal is het wapen natuurlijk, bijna letterlijk, de trigger voor een hernieuwde kennismaking tussen de twee broers en Eli’s ontdekkingstocht naar wie hij in moreel opzicht wil zijn: zijn vader of zijn broer.
‘You are one of us,’ luidt de sleutelzin in de finale. Die zin is, voor de kleine zwarte Eli, op vele verschillende manieren te interpreteren en dat maakt de film ook interessant in het licht van moderne ontwikkelingen in de Amerikaanse filmindustrie (Michael B. Jordan trad op als executive producer). Een andere interpretatie zou echter kunnen zijn: KIN. Eli en de kijker delen dezelfde liefde voor het genre en één specifieke film in het bijzonder. En die ontdekking – verdomd als het niet waar is – is bijna ontroerend.
Bioscooprelease: 20 september 2018 (Nederland). Copyright Barend der Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 19 september 2018.
