Waar je voorheen nog M. Night Shyamalans Wikipediapagina moest raadplegen om te leren dat de regisseur drie dochters heeft, begint dat de laatste tijd op andere manieren duidelijk te worden. Huize Shyamalan wordt steeds meer een familiebedrijf.
Zo maakte dochter Ishana onlangs haar regiedebuut met de horrorfilm THE WATCHERS (geproduceerd door haar vader), nadat ze eerder al schreef en regisseerde voor de Apple TV+-serie SERVANT (ook van haar vader) en secondunitwerk deed voor de films OLD en KNOCK AT THE CABIN (beide geregisseerd door… vul maar in). In zijn nieuwste film TRAP zet M. Night Shyamalan een andere dochter in de schijnwerpers. Letterlijk, want Saleka Shyamalan speelt hierin een popster. Net als in het echte leven; onder haar voornaam is ze actief als zangeres. Vanzelfsprekend zijn haar videoclips vooral geregisseerd door haar zus en haar vader.
Maar goed, de muziekcarrière van Saleka was kennelijk wel de inspiratiebron voor het intrigerende uitgangspunt van deze thriller: wanneer een vader met zijn dochter een popconcert bezoekt, komt hij erachter dat de autoriteiten daar in groten getale aanwezig zijn om een seriemoordenaar in te rekenen. Een van de duizenden bezoekers is namelijk verantwoordelijk voor twaalf gruwelijke moorden. Wanneer dit plan hardop wordt uitgesproken, zal de kijker direct begrijpen dat we al een poosje naar die seriemoordenaar zitten te kijken.
We hebben deze man, genaamd Cooper, kort daarvoor namelijk nog met zijn telefoon naar een gevangene in een kelder zien kijken. Zonde dat Shyamalan daarmee zijn kaarten al op tafel heeft gegooid, want de rest van de openingsfase lijkt erop gericht de kijker op het verkeerde been te zetten. Zo speelt Josh Hartnett zijn personage als een dorky dad die geduldig zijn dochter begeleidt tijdens het voorlopige hoogtepunt van haar jonge leven. En dat Cooper als enige overal politie ziet lopen, zou je prima kunnen toeschrijven aan de professionele alertheid waar hij als brandweerman in getraind is.
Na een verspilde verrassing begint gelukkig het boeiendste deel van de film, waarin Cooper uitweg uit de hermetisch afgesloten poparena zoekt. Hij gebruikt elke truc om informatie te vergaren over zijn tegenstanders en benut elke mogelijkheid om buitenschot te blijven. Uiteraard heeft Cooper als seriemoordenaar niet onze volledige sympathie, maar net zoals bij Dexter in de gelijknamige serie is het zonder meer intrigerend om te zien hoe deze in het nauw gedreven man zich steeds weet te redden.
In dit middenstuk weet Shyamalan wél een paar keer te verrassen door niet de route te nemen waar hij eerder naar hintte. Als geoefende kijker ben je gewend dat alles wat op onschuldige wijze langskomt zich later op een plotrelevante manier zal uitbetalen, maar dat gebeurt in TRAP niet altijd. Sommige van die mogelijke set-ups zijn er enkel om duidelijk te maken dat Cooper steeds zoekt naar potentiële uitwegen, ook al zal hij ze niet allemaal gebruiken.
Door het gebruik van zijn beperkte setting doet de film op momenten denken aan de thriller SNAKE EYES (1998), al is Shyamalan als regisseur duidelijk niet uit hetzelfde hout gesneden als Brian De Palma. Dat het kat-en-muisspel in TRAP nooit enorm spannend wordt komt mede doordat de aanwezige autoriteiten niet echt een dreigende indruk maken. Zo had de FBI-profiler die de naald in de hooiberg moet vinden een interessant personage kunnen zijn, maar maakt Shyamalan zich er vanaf met de casting van een oudere Britse dame. Typisch filmgedoe; alsof het niet gewoon een onopvallende Amerikaanse veertiger kan zijn…
En hoewel het schrijfwerk prima is wat betreft de plotpunten – in de eerste twee akten althans – zijn de dialogen vaak net zo houterig als we inmiddels van Shyamalan gewend zijn. Hartnett komt daar als enige goed mee weg, aangezien de onhandige manier van uitdrukken prima past bij een sociopaat die voor normaal door wil gaan. Hartnett lijkt sowieso veel plezier te hebben met zijn rol, wat doet denken aan hoe James McAvoy losging in SPLIT. Shyamalans acteursregie is zelden indrukwekkend, maar kennelijk ziet hij wel in dat hij bij dit soort smeuïge rollen de teugels best mag laten vieren.
Mocht het opvallen dat Shyamalans muzikale dochter niet wordt genoemd: tja, die speelt lange tijd eigenlijk nauwelijks een rol. Ze is gewoon de artiest die gedurende de film een optreden verzorgt. En aangezien ze klinkt als praktisch iedereen in de hedendaagse popmuziek doet ze dat prima. Ze overtuigt echter een stuk minder wanneer deze Lady Raven (ja, zo heet ze echt) in de derde akte ineens promoveert tot actief personage en er moet worden geacteerd.
Shyamalan voert in het (te lange) slotstuk sowieso ineens veel nieuwe elementen op. Het is begrijpelijk dat de film na enige tijd in de poparena toe is aan een nieuwe locatie, maar de belangrijkste personages zouden bij aanvang van het slotstuk toch eigenlijk wel vast moeten liggen. Eén sleutelpersonage had bijvoorbeeld prima in de eerste akte telefonisch kunnen worden geïntroduceerd. Maar misschien is dat een onredelijke verwachting van een film waarin men voor het gemak vergeet dat je met een telefoon ook kunt bellen…
