Ooit, in de jaren zestig en zeventig, was Dark Shadows een eindeloze soapserie rond vampier Barnabas Collins. Toen het in 1971 over en uit was voor Barnabas en zijn entourage, kon de groei naar cultstatus beginnen. Veertig jaar later gaat Tim Burton met de erfenis aan de haal.
Zoals het een onsterfelijke vampier betaamt komt Barnabas in 2012 weer tot leven, ditmaal in de persoon van Johnny Depp. Het is de achtste keer dat de acteur samenwerkt met Burton en zoals gewoonlijk mag hij, met witgepoederd gezicht en zwart omrande ogen, de pias uithangen. Bij Burton wordt horror immers traditiegetrouw met een knipoog geserveerd.
In de eerste scène na de proloog gaat het er trouwens nog ruig aan toe. Arbeiders stuiten tijdens graafwerkzaamheden op een met kettingen verzegelde doodskist. Bij het openen ervan komt de inhoud tot leven, en niet zo’n beetje ook. Barnabas Collins, want hij is het, heeft twee eeuwen moeten doorbrengen zonder een druppel mensenbloed te mogen smaken. Dat gemis maakt hij in een paar minuten goed door alle arbeiders de strot leeg te zuigen. Vervolgens gaat de gerevitaliseerde vampier op weg naar zijn voormalige residentie Collinwood, een door zijn nazaten bewoond kasteel nabij het vissersdorpje Collinport. We bevinden ons inmiddels in 1972.
De kennismaking met zijn familie (waaronder Michelle Pfeiffer) levert geestige scènes op, waarbij veel werk wordt gemaakt van Barnabas’ confrontatie met allerhande nieuwerwetsigheden, van een orgel met ingebouwde ritmebox, via The Carpenters (op tv) tot Alice Cooper (in levenden lijve). Inkoppertje, maar toch leuk: Barnabas in gezelschap van een stel rond een kampvuur geschaarde stonede hippies, die zijn archaĂŻsche woorden als hogere wijsheid ervaren… totdat hun nieuwe vriend zijn ware, bloeddorstige aard toont.
Helaas zijn de geslaagde grappen aan een dunne en voorspelbare plot geregen. De heks Angelique (Eve Green) veranderde Barnabas twee eeuwen eerder in een vampier en doodde zijn geliefde. Angelique heeft de eeuwen doorstaan, zodat de strijd tussen de twee in het Collinport van de jaren zeventig opnieuw kan oplaaien. En ook het evenbeeld van Barnabas’ vroegere geliefde blijkt gereïncarneerd, waarna dit verhaallijntje eveneens op herhaling kan (we scheren op zeker moment zelfs gevaarlijk dicht langs TWILIGHT-territorium, maar dit terzijde).
DARK SHADOWS is met zijn excentrieke personages en barokke vormgeving vintage Burton. Maar zodra de quirky humor naar het achterplan verdwijnt ten gunste van romantisch gothic melodrama en wat ongeïnspireerd gooi- en smijtwerk, lijkt de regisseur zijn greep op – en interesse in – de verwikkelingen kwijt te raken. Humor, horror en melodrama smelten niet samen tot een geheel dat meer is dan de som delen. Wat niet wil zeggen dat sommige van die delen het aanzien niet waard zijn. Maar die zitten dan wel voornamelijk in de eerste helft van de film.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 9 mei 2012.
