Het zojuist op dvd verschenen TOMIE UNLIMITED betekent een stijlbreuk voor Noboru Iguchi. De hysterische kolder en rondvliegende ledematen uit zijn eerdere films blijven ditmaal achterwege.
De titels waarmee regisseur Noboru Iguchi zijn films de wereld in stuurt spreken boekdelen. Met MUTANT GIRLS SQUAD (2010), ROBO-GEISHA (2009) en THE MACHINE GIRL (2008) werkte Iguchi zich op tot de voorhoede van de hedendaagse Japanse horrorfilm. Handelsmerk in zijn van iedere subtiliteit verstoken maar bijzonder hilarische werkjes, vormen de bloedgeisers, de talrijk rondvliegende ledematen en de over de top kolder met een hoog cartoongehalte. TOMIE UNLIMITED, Iguchi’s bijdrage aan een franchise die inmiddels negen films omvat, is juist opvallend serieus..
De plot past in een notendop. Tiener Tsukiko (Moe Arai) moet aanzien hoe haar oudere zus Tomie (Miu Nakamura) per ongeluk op een stang wordt gespietst. Sindsdien wordt Tsukiko geplaagd door vreselijke nachtmerries. Op haar achttiende verjaardag keert Tomie echter terug uit de dood. Tsukiko kan haar ogen niet geloven. Haar ouders raken volledig in de ban van de duivelse Tomie. Tomie zet iedereen naar haar hand en creëert een surrealistische hel vol uitzinnige creaturen, zeker wanneer blijkt dat zij zich op wonderbaarlijke wijze kan vermenigvuldigen in monsterlijke verschijningsvormen.
De Tomie-franchise begon in 1999 op basis van de gelijknamige manga-reeks van Junji Ito. In Japan is Tomie een begrip. Buiten Japan wordt Tomie alleen opgepikt door die-hard fans van Japanse horror. Ook zij zullen niet ontkennen dat de kwaliteit van de Tomie-films fors uiteenloopt.
Iguchi laat er in TOMIE: UNLIMITED, zoals doorgaans in zijn films het geval is, geen gras over groeien. De schattige en onschuldig ogende Japanse meisjes in schooluniformpjes, begeleid door melancholieke restaurantmuziek, maken binnen enige minuten al plaats voor grand guignol. De psychologische terreur die Tomie zaait, kruipt, via momenten die sterk aanleunen tegen de fysieke extremiteiten in het vroege werk van David Cronenberg, gaandeweg naar een nachtmerrie vol bizarre excessen. Er vloeien liters bloed, maar de voor Iguchi zo typerende bloedgeisers en relativerende knipoog ontbreken. Als er al gelachen kan worden, dan is het om de creaturen die Iguchi op ons loslaat. Verder is de toon verstikkend en beklemmend serieus.
Iguchi begeeft zich duidelijk op onbekend terrein en dat wreekt zich. Hij slaagt er niet in om het duistere mysterie van de uit de dood verrezen Tomie te verenigen met de losgeslagen kermis waarmee de film eindigt. Het venijnige psychologische spel dat Tomie meteen na haar verrijzenis speelt, is voor de franchise een verfrissende invalshoek die helaas gaandeweg ontspoort en afglijdt tot een chaos van teveel ideeën. Terughoudendheid was hier op zijn plaatst geweest, maar dat is een woord dat in het vocabulaire van Iguchi niet voorkomt.
Wat in zijn andere films bloedige vruchten afwerpt, werkt hier averechts. Dat heeft Iguchi zelf waarschijnlijk ook zo ervaren. De opvolger van zijn Tomie uitstapje heet ZOMBIE ASS: TOILET OF THE DEAD. Dat klinkt weer als vertrouwd Iguchi-terrein.
Di: Shock (Release op dvd: 2012). Copyright Constant Hoogenbosch. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 14 mei 2012.
