Xenofobie vormt in de X-Men comics van uitgever Marvel vanaf het eerste nummer uit 1964 de rode draad. Niet toevallig bevat de standaardinleiding van de strip al decennia lang de zinsnede ‘Hated and feared by those they’ve sworn to protect’.
Met ‘those’ wordt in dit geval de mensheid bedoeld, wij stervelingen die geen graantje mee kunnen pikken van het evolutionaire proces. ‘They’ slaat op de X-Mannen, een groep gemuteerde superhelden die door de evolutie zijn uitgekozen om het menselijk ras naar een hoger niveau te tillen. Dat gaat echter niet zonder slag of stoot. Tot overmaat van ramp begint de film met een aanslag op de Amerikaanse president door een Duitssprekende blauwe mutant (Cumming) die zich verplaatst via teleportatie. Generaal Stryker (Cox), die zo zijn eigen redenen heeft om mutanten te haten, krijgt van het Witte Huis de opdracht in te grijpen. Anders dan in de eerste film komt de grootste dreiging dus in de vorm van een mens, en niet van een mutant. Sterker nog, de X-Men moeten de genocidale plannen van Stryker verijdelen met de hulp van aartsrivaal Magneto (McKellen).
Regisseur Bryan Singer kreeg voor dit tweede deel een groter budget en een langere draaitijd tot zijn beschikking. Waar het eerste deel met 104 minuten op de klok nogal overkwam als een haastwerkje, wordt in X2 uitgebreid de tijd genomen. Ook worden doorlopende thema’s van de comic aangesneden, zoals de rivaliteit tussen Cyclops en Wolverine met als inzet Jean Grey, de seksuele frustratie van Rogue die haar vriendje niet kan aanraken, en het mysterieuze verleden van Wolverine. Hoewel deze verhaallijntjes getuigen van liefde voor het oorspronkelijke materiaal, komen ze niet echt uit de verf . Een kwestie van overdaad schaadt, zoals ook blijkt uit de te uitgebreide cast. De acteurs, waaronder Bondgirls (Janssen), Oscar-winnaars (Paquin) of een combinatie van beide (Berry), zijn allen perfect gecast, maar het ontbreken van een vaste hoofdpersoon komt de overzichtelijkheid niet ten goede. Niettemin is X2 in alle opzichten geslaagder dan het eerste deel. Net zoals de comic is de film niet altijd even logisch of substantieel, maar hij biedt superieur escapistisch kermisvermaak met een meerwaarde voor fans van de ‘merry mutants’.
Copyright Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #59, zomer 2003, p15.
