Een titel als JACK THE GIANT SLAYER schept verwachtingen, maar veel geslachte reuzen of een erg geslaagde film? Nee.
Het is verleidelijk JACK THE GIANT SLAYER in het rijtje SNOW WHITE AND THE HUNTSMAN en HANSEL & GRETEL WITCH HUNTERS te plaatsen, films waarin sprookjes veranderen in grimmige slagvelden en de helden uit onze kinderjaren in stoere actiehelden. Schokkend Nieuws deed het tot nu toe ook. Maar de beslissing van de makers om van de titel JACK THE GIANT KILLER af te zien had ons moeten waarschuwen. JACK THE GIANT SLAYER is een tamme, tamelijk ouderwetse familiefilm.
Jack, een gewone boerenjongen gespeeld door de nietszeggende Nicholas Hoult, en prinses Isabelle (Eleanor Tomlinson) groeiden beiden op met hetzelfde verhaaltje voor het slapengaan. Het verhaal van koning Erik die honderd jaar geleden de reuzen versloeg en hen met behulp van een kroon verbande naar een rijk in de wolken. Alleen een paar magische bonen zouden de afstand nog kunnen overbruggen, maar zolang de bonen geen water krijgen bedreigt ons geen enkel gevaar.
Het spreekt voor zich dat Isabelle een verre nazaat is van Koning Erik en dat haar vader haar wil uithuwelijken aan de kwade Lord Roderick (Stanley Tucci). Net zo vanzelfsprekend is het dat Jack door toeval in het bezit komt van een paar bonen en dat die – uitgerekend op de regenachtige dag waarop Isabelle bij zijn bescheiden hutje aanklopt – beginnen te ontkiemen. Isabelle schiet met de bonenstaak mee de lucht in. Jack, Lord Roderick, Elmont (Ewan McGregor) en nog wat mannen klauteren erachteraan om haar te redden.
Bryan Singer is niet de minste. Hij was de regisseur van THE USUAL SUSPECTS, X-MEN en X2. Maar wanneer we halverwege de beklimming van de bonenstaak zijn, is het al duidelijk dat het met JACK THE GIANT SLAYER mis zal gaan. Duizelingwekkend moet deze beklimming zijn; ijzingwekkend de val van de mannen wanneer de gemene Roderick hun touwen doorsnijdt. Niets. Het green screen-werk roept de kunstmatige sfeer op van een studiodecorfilm uit de jaren vijftig. Maar ook Singers regie zorgt voor geen greintje hoogtevrees of spanning. En dat blijft zo. De actie op het hoogtepunt van de film – de bestorming van het kasteel van de koning door een leger reuzen – is in essentie niet meer dan een touwtrekwedstrijd, en al even spannend. Je vraagt je af waarom die reuzen de kasteelbrug niet open zouden kunnen trekken met één arm op de rug.
Het beste wat je van de acteerprestaties kunt zeggen is dat Tucci alle aandacht naar zich toetrekt als een amusante combinatie van de sheriff van Nottingham en Blackadder. Maar het is, net als dat handjevol woordgrappen (‘He wouldn’t spill the beans’) vergeefse moeite. Het scenario neemt zichzelf veel te serieus en verwacht van ons te geloven dat mensen als Lord Roderick schurkachtige dingen doen omdat het nu eenmaal schurkachtige schurken zijn en dat die immense reuzen gehoorzamen aan wie toevallig die kroon op z’n kruin zet.
Voor de allerjongsten is het misschien wel aardig. De rest mag de digitale reuzen dankbaar zijn voor de paar leuke scènes in JACK THE GIANT SLAYER. Een reus die van plan is van Ewan McGregor een worstenbroodje te bakken, bewijst dat er veel meer komisch potentieel was. Wanneer de tweekoppige reuzenleider Fallon na een uur een paar bonen te pakken krijgt, dalen de reuzen ten langen leste af naar de aarde. Lord Roderick is dan al uit beeld verdwenen en Jack heeft welgeteld nog maar twee reuzen geslayed. De troepen van de koning keren huiswaarts. Ze dachten dat het al voorbij was. Het wachten moe.
Di: Warner. (B: 20 maart, NL: 21 maart 2013 ). Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 20 maart 2013.
