Er was eens…. een sprookje over twee slimme kinderen, dat veranderde in een simplistische actiefilm over macho heksenjagers.
Het is binnen de kortste keren het nieuwe cliché geworden: de duistere, grimmige versie van een legendarisch sprookje. Hedwig van Driel weet het in haar artikel in Schokkend Nieuws #100 voornamelijk aan de ideeënarmoede in Hollywood, maar misschien is het ook een teken des tijds. Sprookjes zijn er niet meer om bij weg te dromen, ze zijn vooral angstig en gewelddadig en de enige moraal die ze nog bieden is dat de sterkste met de tofste wapens uiteindelijk wint.
Alleen in de openingssequentie volgt HANSEL & GRETEL: WITCH HUNTERS nog min of meer het sprookje van de gebroeders Grimm. Maar sinds de twee kinderen hun eerste heks de oven induwden, hebben ze de smaak te pakken gekregen: “If you wanna kill a witch, set her ass on fire.” Als volwassenen bezigen Hansel (Jeremy Renner) en Gretel (Gemma Arterton) teksten die in ZERO DARK THIRTY niet zouden misstaan: “The only good witch is a dead witch.”
In HANSEL & GRETEL: WITCH HUNTERS krijgen de jonge huurlingen te maken met een heks met een Nederlands tintje. Opperheks Muriel wordt gespeeld door Famke Janssen. Elf kinderen zijn reeds weggerukt uit het kleine stadje Augsburg. Binnenkort verschijnt de bloedmaan en valt er een twaalfde slachtoffer. Sheriff Berringer (Peter Stormare) kan de heksensabbat niet stoppen. Alle hoop is gevestigd op het dappere tweetal.
De Noorse regisseur Tommy Wirkola had in 2009 enig succes met de Nazi-zombiefilm DEAD SNOW. Zodra de eerste aanzoeken uit Hollywood kwamen, pitchte hij het idee van een horrorversie van Hans en Grietje. Anders dan DEAD SNOW komt HANSEL & GRETEL: WITCH HUNTERS wel snel op gang, maar helaas wordt ook in deze film een veelbelovend idee erg middelmatig uitgewerkt.
Aardig zijn nog de opzettelijke anachronismen. Hansel en Gretel halen in deze sprookjeswereld de koppen van de dagbladen, benutten een grammofoonspeler en in Augsburg drukt men de portretten van vermiste kinderen af op melkflessen. Daar staat echter een scenario tegenover dat wemelt van de plotgaten en dialogen die schipperen tussen belachelijk ambtelijk (“The witchcraft activity is rising”) of overdreven macho. Hansel en Gretel zijn eendimensionale action figures – Arterton beschikt slechts over één enkele stoere gezichtsuitdrukking – maar de film levert wel wat de titel belooft. Vooral Stormare komt gedenkwaardig aan zijn eind – met dank aan een trol.
“Revenge doesn’t change the past, but it sure as hell feels good.” Misschien. Eventjes. Maar, anders dan de sprookjes van Grimm, HANSEL & GRETEL: WITCH HUNTERS is ook zo weer vergeten.
Di: UPI. Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 26 februari 2013.
