Negeer de trailer, want die verklapt alles. En, al schiet DARK SKIES tekort waar het gaat om originaliteit, dat verdient deze scifi-horrorfilm nu ook weer niet.
Scott Stewart startte ooit als digital painter en rotoscope artiest van MARS ATTACKS! en JURASSIC PARK: THE LOST WORLD, maar timmert sinds 2009 aan de weg als regisseur. Hij is een degelijke ambachtsman. LEGION (2009) en PRIEST (2011) waren best aardige horrorfilms, maar toch ook niet meer dan dat. Hetzelfde geldt voor DARK SKIES. Stewart behoort tot het slag regisseurs dat gelooft in een rustige opbouw, sfeer en elegante camerabewegingen, maar niet de scenario’s krijgt of produceert waarmee zij zich echt kunnen onderscheiden.
De familie Barrett kennen we natuurlijk allang. Onder een andere naam en uit talloze andere films, maar vader Daniel (Josh Hamilton), moeder Lacy (Keri Russell) en hun zoontjes Jesse en Sam zijn dan ook bedoeld als de spreekwoordelijke familie Doorsnee. Zelfs Daniels worsteling met werkloosheid en deurwaarders is nauwelijks verrassend. De kleine rimpelingen in het huiselijk geluk zijn helemaal volgens het boekje.
Maar dat is slechts de stilte voor de storm, weten we. Op een nacht gaat het inbraakalarm op acht verschillende plaatsen tegelijkertijd af. In de woonkamer verrijst een mysterieus bouwsel. Het lijkt ondenkbaar dat ̩̩n van de kinderen dat heeft gedaan, maar kleine Sammy gedraagt zich wel vreemd de laatste tijd. Hij beweert dat The Sandman is langsgeweest en plast weer in bed. En wat te denken van die rare rode huiduitslag waarvan iedereen last begint te krijgen? Of die zwerm vogels die het huis aanvallen Рvanuit drie verschillende windrichtingen?
Natuurlijk: ‘There’s a guy. An expert.’ Ditmaal speelt J.K. Simmons de rare conspiracy theorist die de geschrokken familie precies kan uitleggen wat er aan de hand is. Schokkend Nieuws-lezers met een beetje kennis van The X-Files hebben het dan waarschijnlijk al geraden. Toch denkt Stewart de tease nog langer te kunnen rekken. De ene na de andere rare, beetje griezelige situatie. De ene na de andere traag opgebouwde suspense-scène.
Het punt is niet dat het slecht is – Stewart weet hoe hij zijn publiek moet plagen -, het punt is: als je eenmaal wéét wat er in de hoge hoed zit, dan wil je het ook zien. En in DARK SKIES gebeurt dat pas heel laat en is het – ondanks een aardige laatste twist – een beetje teleurstellend: dit goochelaarskonijn kennen we al.
Di: Entertainment One. (NL: 21 maart, B: 27 maart 2013 ). Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 21 maart 2013.
