In de comicverfilming PRIEST hebben gemuteerde vampiers de geneugten van het reizen per trein ontdekt. Bij nacht en ontij boemelen ze door een postapocalyptisch landschap. Hun eindbestemming? Cathedral City, waar ze voorgoed de menselijke beschaving willen leegzuigen. Alleen de priesters kunnen redding brengen.
Treinen zijn altijd een handig hulpmiddel voor beginnende regisseurs die de actie in hun film wat willen opvoeren. Let op de vele shots in priest waarin de trein vanuit alle hoeken voorbijraast. Favoriet is het beeld waarin de trein uit de verte aangeraasd komt, terwijl de camera inzoomt. Kedeng! Een trucje dat het zeker goed deed in de 3D-versie die eerder dit jaar in de Amerikaanse zalen te zien was.
Regisseur Scott Charles Stewart (LEGION) pronkt in priest vaker met dit soort visueel vernuft. Aan zowat elk shot lees je zijn goed gevulde verleden als effectengoochelaar af. De knap gechoreografeerde actie in, op, onder, boven en naast de trein is Zwanenmeerballet voor macho’s. Jammer dan ook dat de vage, verwoeste landschappen wel erg opzichtig door de computer geschilderd zijn.
Dat is ook het geval met Cathedral City, een overbevolkte metropool waar de kerk streng de plak zwaait. De autoriteit van de geestelijkheid is er onwrikbaar. Twijfelen aan de kerk is twijfelen aan God. Eén ding moet je de kerk nageven: ze hakten na een eeuwenlang gevecht de vampiers eindelijk wel in de pan. De overgebleven bloedzuigers hokken samen in beschermde reservaten in verlaten buitenposten.
Een brutale vampieraanval op zo’n buitenpost maakt een einde aan de vrede. Een Priest (Paul Bettany), het kruis netjes op het hoofd getatoeëerd, moet op zoek naar zijn ontvoerde nichtje en krijgt gezelschap van een schietgrage sheriff (Cam Gigandet) en een knappe Priestess (Maggie Q).
Dat klinkt allemaal niet zo spectaculair, maar Stewart dendert driest door. Tijd om adem te halen is er nauwelijks in deze hybride genremengeling van sciencefiction, horror, actie en western. Je herkent zowel MAD MAX, THE MATRIX (bios) als Sergio Leone. De korte speelduur van de film is een pluspunt: nog geen anderhalf uur. Zolang kan het verstand wel op nul. De dolle rit voert Priest en zijn team onder meer diep de mijnen in waar ze moeten afrekenen met een aan boulimie lijdende reuzenvampier. De scène is typerend voor de film: verhaaltechnisch slaat het nergens op, maar het wow-effect is groot. Alleen al de manier waarop Priest devoot de handen vouwt en beaat het hoofd buigt voor hij zijn vernietigende actie inzet, is de moeite. Mooi promospotje ook voor de kerk, lijkt me.
Di: Sony. Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 10 oktober 2011
