Een groep jongeren trekt de Australische outback in om oude rotsschilderingen te bestuderen. Daar aangekomen stuiten ze echter op een boosaardige kracht met het vermogen levende wezens in moordlustige roofdieren te veranderen. Een smakelijk concept, dat door de gemankeerde uitvoering helaas lastig verteert.
Uit de fraaie proloog van PRIMAL maken we op dat de jonge avonturiers weinig goeds staat te wachten. We gaan twaalfduizend jaar terug in de tijd. In Australië beschildert een kleurrijke Aboriginal een rotswand, tot een grommende verschijning uit de wildernis hem aan stukken scheurt. Terug in het heden suggereert een aanval van een gruwelijk konijn dat het nog steeds niet pluis is rondom deze grot. De zorgeloze studenten zien uiteraard geen gevaar en spiesen het gedrocht lacherig op een stok. Maar het lachen zal hen snel vergaan. Na een avondje skinny dippen wordt de blondine van de groep doodziek, om vervolgens te veranderen in een roofdier met vlijmscherpe tanden.
Alle ingrediënten voor een griezelige creature feature zijn aanwezig. Toch weet PRIMAL niet te overtuigen. Daarvoor zijn personages te ongeloofwaardig en te stereotiep. Zo hebben we bijdehante Mel, die liever met studentikoze Chad rollebolt dan naar rotsschilderingen kijkt. Chad staat op gespannen voet met alfamannetje Dace, de stoere wetenschapper die openlijk flirt met Mel. Dan hebben we nog de nonchalante grappenmaker Warren, het timide meisje Kris en de getraumatiseerde Anja. Die voelt al aan haar water dat in die mysterieuze grot iets kwaadaardigs huist. Maar het vermoeiende gekibbel van dit stel houdt niet op (‘I’ve been really sick of your negativity!’) en doet zo afbreuk aan de spanning.
Zelfs in hun rol als primitief monster verzuimen ze om angst aan te jagen. Acteurs die grommen met hun eigen stem en rondrennen met een te groot mondstuk vallen in het niet bij huiveringwekkende primaten zoals die in THE DESCENT. Gelukkig valt er af en toe wat te lachen. De slapstick-achtige manier waarop de getransformeerde Mel een nietsvermoedende kangoeroe grijpt is geestig, net als de aanwezigheid van een beestachtige, totaal overbodige seksscène. Absurd hoogtepunt is het einde van de film, wanneer blijkt dat de grot nog iets heel anders herbergt dan alleen een boosaardige kracht. Toch jammer dat een horrorfilm als primal het uiteindelijk van de schaarse humoristische momenten moet hebben.
Di: Universal. Copyright Ruben Allersma. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 oktober 2011
