Met THE DENTIST verdiende Brian Yuzna (plus schrijvers Dennis Paoli en Stuart Gordon) een eervolle vermelding door de man met de boor op te nemen in het pantheon der griezeliconen. In THE DENTIST 2 keert Corbin Bernsen terug als de tandenbeul Feinstone die zijn verontwaardiging over het morele verval om hem heen uitleeft in zijn beroep.
Hij weet te ontsnappen uit het gesticht waar hij in deel 1 terechtkwam en duikt onder in Paradise, Missouri, waar mensen elkaar tenminste nog groeten op straat. Feinstone, die zich Caine noemt, wordt echter razend als hij ziet hoe de oude tandarts van Paradise er met de pet naar gooit. Als dan ook Feinstone’s gerepareerde kroon loslaat, slaan bij hem de stoppen door: trouble in Paradise!
Zodra Feinstone zich met behulp van een stevige golfclub heeft geinstalleerd als nieuwe tandarts, beginnen de moeilijkheden pas echt. Een ex-klant uit LA, een al te nieuwsgierige plaatsgenoot en een privé-detective worden allen onderworpen aan zijn specialiteit: onverdoofde wortelkanaalbehandeling. Feinstone’s verleden laat hem niet met rust. Zijn ex-echtgenote die in THE DENTIST zwaar moest boeten voor haar overspelig gedrag, is hem op het spoor gekomen en zint op wraak.
Joekels van injectiespuiten, gierende boorkoppen en teksten als ‘open real wide’ en ‘let’s play a new game: truth or tooth’ – THE DENTIST 2 bevat genoeg materiaal voor anderhalf uur onbezorgd splattervermaak. Toch is het teleurstellend te zien hoe weinig Yuzna zich inspant om het onderste uit de kan te halen. Neem bijvoorbeeld Feinstone’s eerste optreden als herintredend tandarts. Met zijn slechte staat van dienst in het achterhoofd denk je als kijker: doet-ie het of doet-ie het niet? Dramatisch een goed moment om de innerlijke strijd tussen Feinstone de psychopaat en Feinstone de perfectionist te tonen. Maar Yuzna vindt het niet belangrijk zijn griezelheld te nuanceren en grijpt direct naar een plat schokeffect. Hij laat Bernsen een visioen beleven waarin kakkerlakken uit de mond van de patiënt kruipen. Het is onlogisch, spanningsloos en vooral gemakzuchtig.
Zonde van Corbin Bernsen, een acteur met genoeg in huis om van de witte jassen-crimineel een echt interessante griezelheld á la THE STEPFATHER te maken. De beste scènes zijn dan ook steevast de momenten waarop de gespleten persoonlijkheid van de tandarts naar voren komt. Hij wordt woest als hij stokoude tijdschriften in de wachtkamer ziet liggen, en gaat als een bezetene de keuken schoonmaken als een romantisch avondje in het water is gevallen. Zelfs in een gruwelijk lang uitgesponnen martelscène kun je nog om Bernsen lachen als hij boos zijn creperende slachtoffer toeschreeuwt: ‘Give me my drill back!’
Toch lijkt het of Yuzna geen vertrouwen heeft in de afschrikkende werking van een tandartsboor op weg naar een gaatje. Scheve kaders, enge muziek, subjectieve camerastandpunten en heel veel bloed: met elk horrorcliché neemt de spanning af in plaats van toe. Yuzna kiest steevast voor een nijptang waar een fijn boortje een stuk effectiever zou zijn geweest. Spoelt u maar.
Copyright Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #40, april 1999.
