Voor de liefhebber is het altijd lastig geweest om sciencefiction tegenover sceptici te verdedigen. Het oneindig kleurrijke universum uit de boeken legde het steevast af tegen de beeldvorming van film en televisie. Daar overheersten lang de bordkartonnen decors, droge fascinatie voor technische details, onpraktische kostuums en rammelende special effects.
De grote verdienste van STAR WARS was niet alleen de komst van overtuigende special effects, maar vooral de nonchalance waarmee deze werden gepresenteerd. Jawel, de straalpistolen waren ruim voorhanden, maar het waren alledaagse, geblutste gebruiksvoorwerpen waarvan de uitleg tot een minimum werd beperkt. THE CHRONICLES OF RIDDICK profiteert enerzijds optimaal van moderne digitale special effects. De beelden van flottieljes ruimteschepen die door overweldigend weidse buitenaardse ruimten scheren kunnen zich in schoonheid meten met de ooit populaire airbrush-schilderijen van Chris Foss (Wie? Ga maar zoeken op het internet). Anderzijds wordt er over een routinehandeling als de landing van een scheepje zoveel poeha gemaakt, dat je op de kalender wilt nakijken of het niet plotseling weer 1964 geworden is. Ook het gestrooi met nogal kinderlijke namen als Crematoria, Furians en Elementals lijkt uit een ander tijdperk te komen.
Met wat goeie wil zouden we er een hommage aan de SF van weleer in kunnen zien. Dat de plot wel erg veel lijkt op die van veel andere films, zoals DUNE en THE FIFTH ELEMENT, schrijven dan we ook maar toe aan de liefde van de makers voor het genre. En dan nog is het verhaal niet erg diepgaand te noemen en compleet ondergeschikt aan de actie. De cynische crimineel Riddick (Diesel), die werd geïntroduceerd in PITCH BLACK, probeert een vriendin op te sporen. Premiejagers en een intergalactische invasie van Necromongers, universum-veroveraars in spe, compliceren zijn zoektocht. Een aaneenschakeling van knokpartijen is het gevolg, luidruchtig, episch van schaal en sneller gemonteerd dan het oog volgen kan.
Vin Diesels biceps en brede torso maken Riddicks talent om steeds aan de dood te ontsnappen tot ongeveer halverwege de film geloofwaardig. Daarna begint het wel erg op te vallen dat zijn overleven voornamelijk te danken is aan de onverklaarbare onwil van zijn opponenten om hem simpelweg neer te knallen wanneer de kans zich voordoet. De spanning vloeit dan zoetjesaan uit de schermutselingen, terwijl alle beeldenpracht door een gebrek aan adempauze een beetje begint te vermoeien. Na afloop overheerst in plaats van een voldaan gevoel dan ook eerder dat van overvoering.
Copyright Ruben Drukker. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, najaar 2004.
