Wanneer je als reclamemaakster de vormgeving van een nieuwe cosmeticalijn mag ontwerpen, ben je niet de minste. Gezegend met een wonderschoon uiterlijk heb je evenmin te klagen over mannelijke aandacht. Omringd door lieve collega’s leid je een prima leven. Alleen jammer van je onhandige en onzekere gedrag en die vervelende baas die je als slaaf behandelt. Zie hier de criteria op grond waarvan een gewoon mens tot superheldin kan worden gebombardeerd.
Want nadat de schuchtere grafisch ontwerpster Patience Philips (Berry) door een stel criminelen de dood in is gejaagd, verschijnt er ineens een Egyptische kat die haar niet alleen weer tot leven wekt, maar bovendien van feliene eigenschappen voorziet. Enter Catwoman, een vrouw die altijd op haar pootjes terechtkomt. Je kunt je afvragen of met zulke selectiecriteria de wereld niet binnen de kortste keren zou zijn overbevolkt met kattenmensen. Kneusjes genoeg, nietwaar? Toch kent de moderne geschiedenis in de stripverfilming CATWOMAN slechts één levend bewijs: Patience Philips.
Als de onhandige Patience met de lange verwarde krullen wint Berry snel de sympathie van de kijker. Eerst verlegen, daarna heupwiegend, ruikend, spinnend en krabbend verandert ze gaandeweg in de zelfverzekerde wreekster die haar zweepje parmantig laat knallen. De groeistuipen doen denken aan die van Jack Nicholson in WOLF, het eindresultaat aan de eerdere verschijning van Catwoman in BATMAN RETURNS, met een overgevoelige Michelle Pfeiffer als poezebeest. In haar leren sm-pakje is Berry echter zo vol van zichzelf, dat de kijker smeekt om de onschuldige versie van vóór de transformatie. De scènes met Catwoman, druk doende de snode plannen van haar ex-werkgever te dwarsbomen, zijn in feite het minst interessant, mede door de perfectie die haar wordt toebedeeld. Catwoman redt zich met haar bovennatuurlijke krachten uit iedere netelige situatie en incasseert minieme tegenslagen, wat alle spanning uit de film haalt.
De aanpak van de in Hollywood debuterende Fransman Pitof (VIDOCQ) is erop gericht zijn heldin steeds weer opnieuw het fysiek onmogelijke te laten volvoeren. Een drukke montage en het in de actiescènes vervangen van de actrice door een digitale stand-in, vormen daarbij de voornaamste kunstgrepen. Alsof je in een, overigens zeer matig vormgegeven, computerspel bent beland. Het interessante aan superhelden is dat hun dubbelleven op persoonlijk vlak de nodige dilemma’s met zich meebrengt, zie bijvoorbeeld SPIDER-MAN. Aan de minder begeerlijke kanten van een kattenleven wordt in CATWOMAN echter volledig voorbijgegaan. Jammer, we hadden Halle graag een haarbal zien braken.
Copyright Ruben van Eijl. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, najaar 2004.
