Wij houden van klassieke horrorverhalen. Man wordt gebeten door wolf en verandert in weerwolf, niks mis mee. En natuurlijk is juist Nicholson deze rol op het lijf geschreven.
Make-up artist Rick Baker hoefde alleen voor wat extra gezichtsbeharing te zorgen, want met de vereiste roofdier-blik is de acteur als het ware geboren. Michelle Pfeiffer als love interest en James Spader als onuitstaanbare yuppie, ook dat deel van de casting klopt als een bus. Dat WOLF desondanks niet de geschiedenis in zal gaan als klassieke weerwolffilm heeft deels met het conventionele script te maken en deels met de regie, waarover een Amerikaanse recensent opmerkte dat Nichols (regisseur van cruciale jaren zestig-films als THE GRADUATE en WHO’S AFRAID OF VIRGINIA WOOLF) blijkbaar het hele Spielberg-tijdperk heeft gemist.
WOLF is inderdaad een veel gedateerder film dan THE HOWLING en AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON, beide toch alweer dertien jaar oud. De films van Dante en Landis gaven een frisse draai aan oude thema’s, waar Nichols bijna bewust voor een anachronistische aanpak koos. Zo liet hij, net als Coppola in BRAM STOKER’S DRACULA, een deel van de exterieurs in de studio na bouwen, zonder overigens in de stilistische fratsen te vervallen die Coppola zich permitteert. Had-ie dat maar wel gedaan, ben je achteraf geneigd te denken. Al was het maar ter compensatie van het gebrek aan horror en suspense.
Het scenario van WOLF volgt braaf de traditie met het verhaal van Will Randall (Nicholson), redakteur bij een grote uitgeverij, die tijdens een nachtelijke autorit een wolf aanrijdt. Wanneer hij het schijnbaar dode dier naar de kant van de weg wil slepen, komt het onverwacht weer tot leven en moet Will zijn onvoorzichtigheid bekopen met een beet in zijn hand. Dit incident is nog maar het begin van alle ellende. Want niet alleen vaart de geest van de wolf in Will’s lichaam, hij dreigt ook zijn baan te verliezen, terwijl zijn vrouw (Kate Nelligan) vreemdgaat met de akelige streber Spader. Pfeiffer speelt de rusteloze dochter van Randall’s baas Plummer en eigenlijk hangt ze er een beetje bij in dit verhaal. Het gegeven van the beauty & the beast bleek op papier weer eens aantrekkelijker dan in de praktijk. Bovendien, boeiender dan Nicholson’s nachtelijke escapades als weerwolf is zijn meedogenloze taktiek om tegenstrever Spader pootje te lichten.
Maar Nichols zit nu eenmaal met het keurslijf van een griezelfilm, dus eindigen we met het verplichte nummertje van twee weerwolven die elkaar net zolang naar de strot vliegen tot een van tweeën het loodje legt. Die uitsmijter haalt het niet bij een eerdere scène uit de film, waarin Nicholson in het toilet van de uitgeverij over de schoenen van Spader pist ‘om zijn territorium af te bakenen.’ Met de extremen van menselijk gedrag kan Nichols nog steeds heel goed uit de voeten; met dat van weerwolven weet hij zich duidelijk minder goed raad. En dat maakt van WOLF een tandeloos beestje.
**
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #14, p2.
