Okee, toegegeven, het scenario van BATMAN RETURNS houdt niet over.
Na een verrassend effectief proloogje (waarin we, zo blijkt later, getuige zijn geweest van de geboorte van de Pinguin) en een prachtige titelsequentie, duurt het nog ongeveer twintig minuten voordat de kijker doorheeft dat de rode draad van het verhaal echt weinig meer behelst dan de pogingen van de gefrustreerde freak Oswald Cobblepot, alias de Pinguin (De Vito onder een dikke laag afstotelijke make-up), om met de hulp van groot-industrieel Max Shreck (Walken) de macht in Gotham City over te nemen. Maar het dondert niet.
Het doet er niet toe, omdat regisseur Tim Burton erin slaagt zijn publiek totaal te overdonderen met de audiovisuele grandeur van zijn film. Het onderaardse domein van de Pinguin, de bevroren pracht van een ogenschijnlijk uit EDWARD SCISSORHANDS geleende dierentuin, de monumentale skyline van Gotham City, ze zijn stuk voor stuk zo adembenemend fraai vormgegeven en uitgevoerd dat de gebreken van het scenario niet langer terzake doen.
En dan Cat Woman. Ah, Cat Woman. Ik was al lang een stille bewonderaar van Michelle Pfeiffer, maar sinds ik haar heb zien rondhuppelen in haar nauwsluitende, glimmend-zwarte SM-outfit (compleet met zweep) ben ik werkelijk totaal verkocht. Haar sensuele lik over het gezicht van de al evenzeer verkochte Batman en haar seksueel bepaald expliciete dialoog met een van wellust kwijlende Pinguin zijn wat mij betreft twee hoogtepunten uit de film. Ik geef toe, al deze argumenten verraden een nogal kinderlijke het-verstand-op-nul-en-de-blik-op-oneindig houding. Maar dat is dan ook precies de houding die BATMAN RETURNS afdwingt. Overigens: een tientallen miljoenen dollars kostende mainstreamfilm waarin een nummer van Siouxsie and the Banshees onder de aftiteling wordt geplakt kan sowieso rekenen op mijn warme sympathie.
Copyright Jan Doense. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #2, augustus 1992.
