Soms mag je wel een beetje dankbaar zijn voor een flop. Na het teleurstellende en veel te pompeuze THE CHRONICLES OF RIDDICK keert de ongrijpbare ruimtecrimineel Riddick, opnieuw op de hielen gezeten door premiejagers, terug naar de aantrekkelijke eenvoud van weleer.
Niet dat PITCH BLACK (2000) nou zo’n meesterwerk was. De sciencefictionfilm was in essentie een goedkope ALIENS-imitatie en regisseur David Twohy bakte niet veel van zijn actiescènes. De raadselachtige en brute Richard B. Riddick en zijn vertolker Vin Diesel spraken echter wel tot de verbeelding. Zozeer zelfs dat Universal 110 miljoen dollar op tafel legde voor een vervolg. THE CHRONICLES OF RIDDICK (2004) viel echter zowel de fans als de geldschieters vies tegen: de film flopte.
David Twohy en Vin Diesel bevonden zich dus in min of meer dezelfde omstandigheden als Riddick aan het begin van dit derde deel: terug bij af. Onttroond, terwijl hij aan het eind van CHRONICLES nota bene aan het hoofd van het machtige imperium der Necromongers was komen te staan. Weer alleen op een stoffige, ongastvrije planeet, zoals aan het begin van PITCH BLACK, zonder de steun van Universal. Met een budget van slechts 38 miljoen, waarvoor Diesel naar verluidt ook nog zijn huis moest hypothekeren.
Weg zijn dus de massa-scènes en cgi-panorama’s uit CHRONICLES. Gelukkig. De nieuwe film hanteert het principe van één locatie: een verschroeide planeet vol modderpoelen en vraatzuchtige beesten. Weg zijn ook de pretenties van een epische ruimte-sage: RIDDICK knoopt via flashbacks en een personage aan bij de vorige delen, maar wie daarmee niet bekend is mist niks. Terug is het gevoel dat je naar een vermakelijke B-film zit te kijken met een selectie middelmatige acteurs voor een green screen. Terug is ook de R-rating. Riddick is weer de goddeloze bruut, die ditmaal zelfs laat weten “balls deep” in de lesbische premiejaagster Dahl te willen gaan.
En zo simpel is de premisse ook: Riddick moet eerst de ongastvrije planeet zien te overleven en daarna de premiejagers te slim af zijn. De teams van Satana (Jordi Mollà) en Boss Johns (Matt Nable) denken Riddick te kunnen vangen, maar zouden beter moeten weten. Riddick heeft ze zélf laten komen, omdat hij vervoer nodig heeft om van die planeet af te komen. “This isn’t him calling for help (…) It’s him calling a taxi”. Leuk idee, maar helaas is er ook een groep volkomen oninteressante personages met lachwekkende dialogen meegelift. De doorsneemotieven van Satana en Johns vragen te veel tijd. Riddick is daardoor zelfs enige tijd volkomen uit beeld.
Als je geen problemen hebt met macho-gedoe dan is RIDDICK eigenlijk het meest onderhoudend aan het begin en aan het einde, wanneer onze held het opneemt tegen gigantische modderschorpioenen en ruimtedingo’s. De muziek, Vin’s kale kop en duistere stem, het desolate landschap… het is eigenlijk vooral de sfeer die werkt, af en toe onderbroken door – nog steeds niet bijster goed geregisseerde – actie. Sciencefiction meets hard-boiled crime – veel meer heeft eerlijke pulp niet nodig. Ik zou zeggen: hier hoeft geen geld meer bij.
Di: Dutch Filmworks. Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 5 september 2013.
