In SKYLINE wordt het cliché nog maar eens bevestigd: buitenaardse wezens vallen nooit aan bij een heerlijk zonnetje. Wanneer ze met hun ruimteschepen de aanval op Los Angeles inzetten, verandert de zomerse hemel in een sinistere, donkere wolkenmassa.
Films waarin buitenaardse wezens de aarde bedreigen, maken deel uit van het vaste aanbod van Hollywood. Ze zijn de tijdloze klassieker op de menukaart, het risicoloos repertoirewerk op de planken. Maar de hausse aan alien invasion films anno 2011 is toch opvallend. Later dit jaar verkeert Los Angeles opnieuw in staat van beleg in WORLD INVASION: BATTLE LOS ANGELES van Jonathan Liebesman. Afgaande op de lawaaiige trailer solliciteert de Zuid-Afrikaanse beeldenstormer (THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE: THE BEGINNING) naar een job als nieuwe Michael Bay.
Wat schreeuwerige bombarie betreft hoef je Colin en Greg Strause na hun ALIENS VS PREDATOR: REQUIEM niet veel meer te leren. De film bleek zelfs voor die hard fans een rommeltje en betekende een flinke smet op hun nochtans uitstekende reputatie dankzij effectenwerk voor onder meer AVATAR, 2012 en THE INCREDIBLE HULK. Maar de broertjes willen regisseren en dus maakten ze SKYLINE in eigen beheer, zonder inmenging van een grote Hollywoodstudio.
Eerlijk: die instelling verdient lof en bewondering. Bij het maken van een film hoort lef te primeren op geld. Neill Blomkamp kwam een heel eind met DISTRICT 9 en Gareth Edwards maakte met het spotgoedkope MONSTERS zowaar de perfecte alien invasion film: eentje met een minimum aan gevechten, maar met een maximum aan inleving.
Het credo van SKYLINE is het omgekeerde. Het is een film met een minimum aan inleving en een maximum aan gevechten. Er zitten meer dan 800 shots in de film die tot stand kwamen met behulp van de computer – een investering van 10 miljoen dollar. Dat is gigantisch veel geld als je weet dat de Strauses de rest van de film voor nog geen 500.000 dollar inblikten.
SKYLINE laat zich dan ook het best bekijken als een B-film van de 21ste eeuw. De opbouw verloopt volgens het aloude groot-groter-grootst principe, maar dan digitaal in plaats van artisanaal. Elk monster is glibberiger, slijmeriger en indrukwekkender dan het vorige. De gedrochten ontwikkelen zich meer dan de bordkartonnen hoofdpersonages, onder wie Jarrod (Eric Balfour), zijn zwanger vriendinnetje Elaine (Scottie Thompson) en Terry (Donald Faison).
De confrontatie mens versus monster verloopt in stijl. De drie vrienden zitten vast in een luxueus dakappartement met de geweldige skyline van Los Angeles op de achtergrond. De ruimteschepen vallen als sterren uit de hemel. Eerst tikt een ruimtewezen bijna beleefd tegen het raam. Een blauwe lichtflits schijnt de slaapkamer van het penthouse binnen. Een halfuurtje later staat de stad in lichterlaaie en is de hel losgebarsten.
De broertjes Strause hollen op een drafje door hun film en vinken netjes alle hokjes af waaraan een monsterfilm moet beantwoorden. De eerste climax dient zich aan wanneer er beslist wordt dat ontsnappen uit het flatgebouw veiliger is dan erin te schuilen. Geen goed idee, maar het levert wel een spectaculaire scène op waarin een auto verbrijzeld wordt door een monstervoet die verdacht veel op een Transformer lijkt.
Terug in het penthouse kringelt een alien-tentakel het openstaande raam binnen. De Strauses hebben goed naar WAR OF THE WORLDS gekeken, net als naar zowat elke andere alien invasion film die ooit gemaakt is. Theoretisch gezien is dat een groot punt van kritiek, maar in de praktijk valt dat best mee. SKYLINE is af en toe zo fout (vertraagde beelden, onzinnige oneliners, domme personages), dat het altijd onderhoudend blijft. Leuk fout is beter dan goed saai.
Helaas houden de broers Strause dat vermakelijke sfeertje niet tot het einde vol. Snel droppen ze nog een atoombommetje in het hart van een ruimteschip, voor de film helemaal van toon verandert. Het bizarre laatste kwartier verklappen we hier natuurlijk niet, maar her en der valt te lezen dat SKYLINE 2 en 3 op komst zijn. Dat is eigenlijk jammer. SKYLINE werkt het beste zonder het vreemde slotakkoord – als een pretentieloze monster mash.
Di: Independent (BE: 15 december / NL: 3 februari)
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 1 februari 2011.
