Na het succes van PREY vorig jaar zullen ze bij Disney+ gedacht hebben: laten we er nog eens een film op zetten over een jonge vrouw die het aan de stok krijgt met een alien. Goed idee, want ook NO ONE WILL SAVE YOU is enorm vermakelijk. En eng.
Meteen maar het meest originele aspect van Brian Duffields scifi-horrorfilm NO ONE WILL SAVE YOU: er worden in de hele film slechts een paar woorden gesproken. Je moet het maar durven in een alien invasion-verhaal dat in de regel overloopt van expositiegebabbel over het hoe en waarom achter de komst van de buitenaardse visite. De afwezigheid van geouwehoer werkt enorm in het voordeel van de film, omdat we nu meekijken met de zwijgzame loner Brynn (Kaitlyn Dever) en door visuele hints moeten uitvogelen waarom zij moederziel alleen in een iets te sprookjesachtig huis buiten de dorpsgrens woont. En waarom lijken alle dorpelingen de pest aan haar te hebben?
De oplossing van dat mysterie moet even wachten, want op een nacht krijgt Brynn buitenaardse visite met niet al te gezellige bedoelingen. En op hulp hoeft ze niet te rekenen… Zo ontspint zich een loeispannende home invasion in de traditie van WAIT UNTIL DARK of het recentere HUSH, maar dat is nog maar het topje van de ijsberg.
De verhaalelementen waarmee Duffield zijn compacte nagelbijter in elkaar heeft getimmerd zijn verre van origineel. De films die hij citeert zijn talloos en elke scifi-fan herkent ze direct. Maar zijn jatmoosmix is gekruid met zoveel vaart en spanning dat je het makkelijk voor lief neemt. Daarbij draagt Dever op indrukwekkende wijze in haar eentje de hele film met louter gezichtsuitdrukkingen. Brynn kan heus wel praten, maar ze is gewoon het type niet dat constant ‘Oh my God!’ ‘Help!’ of ‘Why is this
happening to me?’ schreeuwt. Heel verfrissend. En logisch, want als je voor je leven moet vechten heb je het te druk om weeklagend clichématige oneliners in het duister af te ratelen.
De meningen zullen verdeeld zijn over het slot dat Duffield voor ons in petto heeft, want dat is open voor meerdere interpretaties. De slotscène ademt een droomsfeer zoals een klassieke Twilight Zone-episode, maar dan zonder de voice-over die het allemaal eventjes uitlegt. Weer een gedurfde zet dus, maar wie zich erdoor laat meeslepen kan genieten van een einde dat al het voorgaande in perspectief zet en alle verhaallijnen op gevoelige en originele wijze afrondt. Het maakt NO ONE WILL SAVE YOU eenzelfde soort prettige verrassing als PREY vorig jaar was. En daarvan kunnen er niet genoeg zijn in het huidige filmoerwoud vol luie remakes en sequels.
