De ‘baby’s’ uit culthit BABY ASSASSINS (2021) zijn inmiddels volwassen, en daar komen allerhande nieuwe grotemensenproblemen bij kijken. Openstaande rekeningen, vakbondsregels, én hongerige jonge collega’s voor wie Mahiro (Saori Izawa) en Chisato (Akari Takaishi) slechts obstakels op de carriereladder zijn.
De jonge honden in kwestie zijn Makoto (Atomo Mizuishi) en Yuri (Joey Iwanaga), twee beginnende huurmoordenaars die een schamel bestaan bekostigen met het omleggen van derderangs criminelen. Ze zijn nog niet tot het gilde toegelaten want het rooster zit al te vol. Hun oplossing is dan ook simpel: als er toevallig door omstandigheden twee plekken vrij zouden komen, dan moeten ze wel toegelaten worden, toch? De jacht is geopend. Mahiro en Chisato zijn zich echter van geen kwaad bewust, en hebben ook wel wat anders aan hun hoofd. Ze zijn op non-actief gesteld omdat ze de regels van het gilde hebben overtreden. Noodgedwongen moeten ze nu een normaal baantje vinden, en houden.
Totdat de paden van beide duo’s kruisen worden we getrakteerd op een serie losjes samenhangende scènes vol heerlijk doelloze dialogen waar een jonge Richard Linklater trots op zou zijn. Schrijver/regisseur Yugo Sakamoto doet niet aan afgemeten punchlines of oneliners, maar laat de humor ontstaan vanuit zijn personages en hun handelingen. Het is het soort humor waar niet iedereen warm voor zal lopen, maar liefhebbers van deadpan stonerhumor worden rijkelijk bediend. Zo is het heerlijk om te zien hoe de dames omgaan met hun onvermogen om deel te nemen aan de normale wereld buiten hun eigen bubbel. Iedereen kent wel dat ongemakkelijke moment als je net de deur uit moet, maar je buren komen ook net naar buiten. In plaats van onhandig de confrontatie aan te gaan, oppert Mahiro om dan maar eerst een rookgranaat naar buiten te gooien zodat ze misschien ongezien weg kunnen glippen.
Hoewel de acteurs in lange takes dus de nodige ruimte krijgen, zorgt Sakamoto vaardig dat al dit melige gedoe ook ergens toe leidt. Elke scene heeft een doel, ook al wordt soms de clou van een bepaalde conversatie twee scènes verderop pas duidelijk. Ondertussen stopt Sakamoto genoeg achtergrondhumor in scènes om herkijken aan te moedigen.
Als de beloofde confrontatie tussen de twee duo’s dan plaatsvindt stelt deze niet teleur. Want naast een fijne komedie is dit een vakkundig gemaakte actiefilm met een eigen stijl en choreografie. Ondanks hun lapzwanzerige levensinstelling en wereldvreemde karakters zijn de baby assassins geoefende vechtersbazen, zowel met vuurwapens als zonder. Zo ook hun concurrenten Makato en Yuri, en de finale van bijna een kwartier levert ook op dat vlak vuurwerk op. Niks groots of bombastisch, maar tot aan de aftiteling precies in lijn met de toon van de rest van de film.
Hoewel het duidelijk is waar hij zijn inspiratie vandaan haalt, heeft Sakamoto met BABY ASSASSINS een compleet eigen wereldje gecreëerd, met een fijne balans tussen aandoenlijke humor en terloopse geweldserupties. BABY ASSASSINS 2 BABIES doet precies wat een goede sequel betaamt: meer van hetzelfde, plus net even wat meer.
