Fans van Taika Waititi’s EAGLE VS SHARK kunnen teleurgesteld weer wegklikken. Het gaat hier namelijk niet om een verlaat vervolg op de sociaal onhandige romcom uit 2007, maar om een lowbudget ninjasploitation film, nu te zien op Camera Japan. Met een ladingdekkende steekwoordentitel als NINJA VS SHARK weet je wat je als genreliefhebber kan verwachten.
Tijdens de Edo-periode wordt een afgelegen Japans vissersdorpje bedreigd van twee kanten. Regelmatig spoelen vermiste vissers compleet verminkt aan op het strand, en op land chanteert de lokale boevenbaas het dorp voor de opgeviste parels. Ten einde raad gaat de dorpsoudste op zoek naar iemand die het gehucht uit de brand kan helpen. Hij komt uit bij Kotaro (Koshu Hirano), een afvallige ninja die nu bijbeunt als beveiliger en er net een soortgelijke klus op heeft zitten.
Kotaro lijkt in eerste instantie echter geen haar beter dan de rovers die hij moet verdrijven: als hij niet op tijd betaald wordt door zijn huidige werkgever haalt hij zijn gram doodleuk in natura bij diens vrouw. Om daarna achteloos haar man en zijn onderdanen over de kling te jagen omdat ze het niet eens waren met zijn arbeidsethos. De nu werkloze Kotaru laat zich inhuren, maar eenmaal aangekomen bij het vissersdorpje ontdooit hij een beetje wanneer hij stuit op iets bovennatuurlijks. Iets met een malafide tovenaar en, jawel, een enorme haai.
Regisseur Koichi Sakamoto begon zijn loopbaan in de achterafstudio’s van Hollywood als stuntman in films als GUYVER: DARK HERO (1994) en SPACE TRUCKERS (1996), om zich daarna in Japan te herpakken als lopendebandregisseur voor langlopende cultseries POWER RANGERS, KAMEN RAIDA en ULTRAMAN. De esthetiek en vertelstijl van deze shows vinden we ook terug bij NINJA VS SHARK (maar dan met beduidend minder primaire kleuren. En meer bloed). Dat is meer een stijlkeuze dan een tekortkoming. Een andere bijkomstigheid van Sakamoto’s geschiedenis is dat de vechtscènes behoorlijk solide in elkaar zitten. Het wordt nooit echt indrukwekkend of aangrijpend, maar door ononderbroken longshots, minimale montage en capabele acteurs steekt de film net dat beetje uit boven het gros van dit type maffe kolder.
De titel en typische grindhousetrailer maken eigenlijk gelijk al duidelijk dat NINJA VS SHARK de lat bewust niet bijster hoog legt. Maar tekortkomingen in dit soort films aanstippen voelt toch altijd een beetje overdreven wijsneuserig, aangezien de makers het er natuurlijk grotendeels om doen. Dat is het hele punt. Ook hier worden alle genrecliché’s omarmd, en bescheiden verwachtingen ingelost. Het overdadige computerbloed en de knullige CG-haai hadden anno 2023 zelfs met dit beperkte budget zeer waarschijnlijk wel wat overtuigender gekund, maar waarom zou je ook?
De meer cynische kijker zal dan ook weinig lol aan NINJA VS SHARK beleven, en toegegeven, ook de gemiddelde Schokkend Nieuwslezer moet in dit geval waarschijnlijk een beetje welwillend ingesteld zijn. Wie echter om de houterige dialogen, het overdreven acteren, de gaten in logica en continuïteit, en de ondersteplankeffecten heen kan kijken, wordt getrakteerd op wat vlot vertelde en met liefde gemaakte sword & sorcery-pulp.
