Hij vocht al tegen Xenomorphs, Arnold Schwarzenegger, Danny Glover, Topher Grace en Thomas Jane met het syndroom van Gilles de la Tourette, maar in PREY staat de Predator tegenover zijn grootste uitdaging: Naru en haar onweerstaanbare hond.
Het klonk als een tof plan: een op zichzelfstaande film uitbrengen, waarbij het publiek halverwege ontdekt dat het eigenlijk een deel van een langlopende filmserie is. Dat idee hadden regisseur Dan Trachtenberg en scenarist Patrick Aison. Ten tijde van de productie van THE PREDATOR (2018) van Shane Black werd het idee voor een nieuwe film met de Predator al voorzichtig uitgewerkt onder de noemer ‘Skulls’. Maar het internet zou het internet niet zijn als dit allemaal een geheim bleef en in 2020 wist iedereen al dat Skulls eigenlijk een vijfde PREDATOR was.
Je zou denken dat de studio de film dan maar ‘The Predators’ of iets dergelijks zou noemen, maar de uiteindelijke titel van de film werd PREY: een zodanig inspiratieloze titel dat er elk jaar wel een paar films uitkomen met die naam (waaronder die met die leeuw die in Amsterdam de tram pakte). Inhoudelijk is aan de film amper nog te zien dat Trachtenberg langzaam naar een Predator wilde opbouwen, want na slechts tien minuten krijgen we al een ruimteschip te zien die zo’n monsterlijke jager op de aarde afzet. Wat dat betreft doet de film hetzelfde als de eerste PREDATOR (1987), die in de eerste akte nog een doodnormale actiefilm lijkt, maar wel opende met een shot van een ruimteschip. Ook PREY doet niet geheimzinnig over de antagonist: nog voor de hoofdpersonen het jagende monster ontmoeten wordt er geregeld geknipt naar wat loze scènes waarin meneer Predator op een slang of wolf jaagt. Het is te hopen dat Trachtenberg voor zijn oorspronkelijke plan een spectaculairdere onthulling van de Predator gepland had.
Onze protagonist die het tegen de Predator gaat opnemen is de jonge Naru, een jonge Comanche. Zij heeft een duidelijk doel: ze wil graag net als haar broer jager worden. Dit doel wordt in de eerste scène met Naru en haar moeder meteen neergezet in twee zinnen dialoog. Moeder vraagt waarom Naru wil jagen, waarop Naru antwoordt: ‘Omdat jullie zeggen dat ik het niet kan’. Een prima boodschap, maar Trachtenberg gaat er niet bepaald subtiel mee om en dus zien we steevast mannen gniffelen of met walging kijken bij het idee dat een vrouw mee gaat jagen. ‘We hebben geen kok nodig,’ roepen ze dan. Het zijn vermoeiende plotpunten die we te vaak op precies deze manier uitgevoerd hebben zien worden. Maar nog vermoeiender is het moment waarop Naru als enige de Predator heeft gezien en de mannen over dit monster vertelt. Hebben ze een extra reden om lacherig te doen. ‘Haha, jij gelooft in monsters!’
Dat is wellicht het grootste zwaktebod van het script van Patrick Aison: de personages zijn enorm vlak. Niet dat de rest van de PREDATOR serie nu vol zit met diepgravende karakterstudies, maar je verwacht hier toch iets meer personages van vlees en bloed dan in PREDATOR, een film gevuld met spierbundels die hun machinegeweer leegschieten. En toch, als het puntje bij paaltje komt, is Naru helemaal niet heel veel anders dan Arnold Schwarzenegger in die eerste film. Ze is een talentvolle jager, maar ook een geleerd medicus, een uitstekende detective en heeft op de juiste momenten een passende one-liner paraat. Alsnog is haar personage een stuk genuanceerder dan de bijrollen in PREY; de barbaarse Franse reizigers die ze tegenkomt lijken stuk voor stuk piraten uit de crew van Hector Barbossa.
Ondanks een mager script is PREY alsnog het beste vervolg op PREDATOR tot dusver. Gezien de voorgaande delen is dat misschien niet heel uitzonderlijk, maar PREY heeft genoeg kwaliteiten. Zo speelt Amber Midthunder een fantastische rol als Naru en draagt de hele film op haar schouders. Hoewel haar uiterst schattige viervoeter Sarii bijna de show steelt. Verder is het fijn dat Trachtenberg de boel klein houdt. Hij weet als geen ander dat niet elk vervolg bombastischer hoeft, zo maakte hij met 10 CLOVERFIELD LANE (2016) ook een kleine claustrofobische thriller als vervolg op een grote monsterfilm. Dat kleinschalige staat de PREDATOR reeks wel, veel meer dan twee uitstekende jagers in een bosgebied heb je niet nodig voor anderhalf uur spanning, zeker niet met een competente regisseur aan boord. Een regisseur die een goed oog heeft voor detail en gelukkig een paar originele keuzes maakt. Een van die keuzes is het uitbrengen van de film met een optioneel audiospoor in de moedertaal van de Comanche-indianen. Hoewel die functie op Disney+ fijn is, is het toch jammer dat we dit aangename gevecht tussen Naru en de Yautja niet in de bioscoop hebben kunnen zien.
Distributeur: Disney+. Release: 5 augustus 2022. Copyright: Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 7 augustus 2022.
