Is Blumhouse Productions bezig een soort cinematic universe met horrorpoppen en creepy knuffels te bouwen? Met M3GAN, FIVE NIGHTS AT FREDDY’S en nu IMAGINARY begint het er aardig op te lijken.
Als kinderboekenillustrator Jessica (DeWanda Wise) met haar kersverse man en twee stiefdochters terug verhuist naar haar ouderlijk huis, lijkt dit het begin van een mooie nieuwe periode in hun leven. Terwijl zij zichzelf daarvan probeert te overtuigen, vindt jongste telg Alice (Pyper Braun) in de kelder Jessica’s oude teddybeer. Ze noemt hem Chauncey en al snel zijn de twee onafscheidelijk. Leuk voor Jessica, die vooral niet als valse stiefmoeder gezien wil worden. Nu kan ze in ieder geval een beetje een band op bouwen met tenminste een van de twee bonuskids. Mokkende puberdochter Taylor (Taegan Burns) ziet het ondertussen met lede ogen aan en vindt er wat van.
Wanneer Alice echter steeds zorgwekkender gedrag begint te vertonen, wordt de kinderpsycholoog ingeschakeld. Die legt uit dat soms, als een kind door omstandigheden te vroeg moet breken met een denkbeeldig vriendje, dat een negatief effect kan hebben op het gedrag van het kind. En dat van het denkbeeldige vriendje. Dit alles rakelt bij Jessica ook wat vergeten jeugdtrauma’s op. Zou haar knuffelbeer de gemene deler kunnen zijn?
Dat is voor de kijker ondertussen al lang en breed duidelijk. Die is dan namelijk al getuige geweest van enkele onheilspellende scenes en schrikmomenten. Momenten waarvan later blijkt dat die weinig met het centrale gegeven te maken hebben. Zo zien we de hitsige buurjongen op zijn lazer krijgen van Chauncey, maar even later wordt duidelijk dat het hele bovennatuurlijke aspect van de film alleen speelt in het brein van de direct betrokkenen, en niet in die van de rest van de wereld.
Logica is dus ver te zoeken, maar dat valt een film getiteld IMAGINARY niet aan te rekenen. Dat is in de eerste helft, als het mysterie ontvouwen wordt, nog acceptabel. Voor een film als deze is een waterdichte plot geen noodzaak. Een wankel kaartenhuis hoeft tenslotte ook maar tot de allerlaatste kaart te blijven staan. Zodra de kijker echter mee genomen wordt naar het fantasierijk, begint de film aan kracht in te boeten. Helaas lijkt schrijver en regisseur Jeff Wadlow niet de aangewezen persoon om zijn eigen fantasiewereld pakkend te visualiseren. Hij is geen Jim Henson of Guillermo Del Toro, en komt hier niet veel verder dan een ongeïnspireerde rip-off van het Escheriaanse trappendoolhof uit de finale van Hensons LABYRINTH.
Een denkbeeldig doolhof waar geen ‘regels’ lijken te gelden. Een plek waar personages in paniek dingen bedenken die dan opeens kunnen, en monsters opeens opduiken op een moment dat het script erom vraagt. Maar als er geen regels zijn, dan kan simpelweg alles. Hierdoor verdampt al snel dat beetje spanning wat een film over een teddybeer kan bewerkstelligen, en blijven we achter met een wat schreeuwerige, obligate derde akte.
Wadlow had een solide idee, maar enige kritische zelfreflectie had de auteur van lopendebandpulp als FANTASY ISLAND en TRUTH OR DARE in dit geval niet misstaan. Een wat meer bevlogen regisseur of eigenzinnige schrijver had hier mogelijk wat humor, spanning en/of oprechte naargeestigheid aan kunnen toevoegen, maar dat moet de kijker er zelf maar even bij fantaseren.
