Na zijn meesterwerk THE HANDMAIDEN nam Park Chan-wook wat ‘gas terug’ om op sublieme wijze John Le Carré’s spionageroman The Little Drummer Girl te bewerken tot een meer dan geslaagde TV-serie. Maar met zijn nieuwste film DECISION TO LEAVE stijgt de Koreaanse regisseur fluitend weer tot grote hoogte.
Omdat het me een paar dagen kostte om deze recensie te schrijven, kan ik – wellicht ietwat lui – openen met een verwijzing naar mijn collega-recensenten, bij wie ik vaak de term ‘Hitchcockiaans’ voorbij zag komen in hun bespreking. En daar hebben ze gelijk in, dat zal elke liefhebber van de Master of Suspense beamen na het zien van het nieuwe huzarenstukje van de Koreaanse geweldenaar. VERTIGO was de film die Park inspireerde om regisseur te worden, en die film loert onmiskenbaar steeds om de hoek van zijn ongrijpbare film noir.
En toch was Werner Herzog de eerste naam waaraan ik dacht na het zien van DECISION TO LEAVE. Want de urgentie, de bijna aan waanzin grenzende, pure oerkracht waarmee de bijna zestigjarige Park zijn film het eerste uur voortzweept, zou Alfred Hitchcock een instant burn-out hebben gegeven. De plot is klassiek noir tijdens de eerste helft van de film: detective Hae-Jun (Park Hae-il) onderzoekt de dodelijke val van een bergbeklimmer, maar weigert het te zien als een ongeval als hij de wel heel afstandelijke, Chinese weduwe Seo-rae (Tang Wei) ondervraagd heeft. Is moord in zijn hoofd slechts een geval van ‘wishful thinking’ vanwege verliefdheid of is Seo-Rae echt een briljante moordenares? Hij raakt hoe dan ook geobsedeerd door haar en de eerste film noir waarin dat goed uitpakt, moet nog steeds gemaakt worden.
Dat eerste uur raast voorbij met de snelheid van het licht. Alle shots duren maximaal tien seconden, zodat je welhaast wordt gedwongen om op te letten alsof er een hand in je nekvel knijpt. Editor Kim Sang-bum moet een ADHD’er zijn of anders is hij het geworden na het knippen van deze collage beelden die ontsproten lijkt uit het brein van een appende jonge tiener. Als Park opeens keihard op de rem trapt om met trage scènes het verhaal te beëindigen, zullen kenners van zijn oeuvre als eerste vermoeden dat er een aas uit zijn mouw zal floepen. Er is immers nog een uur te gaan.
En ja. We zijn opeens dertien maanden verder. Net als Jimmy Stewart halverwege VERTIGO is Hae-Jun gedompeld in diepe depressie, nog immer intens verliefd op de dame van zijn eerder genoemde obsessie. En ook hier komt Seo-rae à la Kim Novak weer terug in het leven van de treurende held. De ‘echte’ film begint nu pas en Park ontvouwt dat laatste uur op ‘normale’ wijze, met langere shots, langere dialogen en (uiteraard) met meer kronkels en twists dan een pretzel. De gemiddelde filmkijker zal vermoedelijk een baguette camembert en drie espresso nodig hebben om tevreden de finishlijn te halen en zelfs dan is het hele verhaal bijna net zo lastig te overzien als dat van THE BIG SLEEP (1946).
Maar in die klassieker had je het verbale vuurwerk tussen Bogart en Bacall (plus vrijwel elk andere vrouwelijke personage) nog om aan terug te denken. Omdat Park na het flitsende begin plots kiest voor dialogen met beschouwelijke, emotioneel-dramatische inslag, het soort dat hij graag bezigde in de wraaktrilogie waar hij mee doorbrak, wordt het uitzitten van DECISION TO LEAVE uiteindelijk toch een behoorlijke klus. Hoe knap het allemaal ook in elkaar zit, zijn het vooral fans van de regisseur die zijn nieuwste echt zullen waarderen.
Distributie: Cinéart (1 september 2022) Copyright Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 1 september 2022
