In Halina Reijns Amerikaanse regiedebuut verzamelt een groep mooie, jonge mensen zich in een landhuis voor een feest. Maar als de avond valt, valt ook de eerste dode. Klinkt bekend? Wie een slasher verwacht, komt heel bedrogen uit. Maar wat voor film is het dan wel?
‘I’ll be right back!’, roept iemand al heel vroeg in BODIES BODIES BODIES. De klassieke slasher-trope wordt gepareerd met de beste grap van de film: ‘That’s what Tom Hanks said in Castaway.’ De grap werkt – zeker in retrospect – omdat het meteen al subtiel aangeeft wat de film niet wil zijn, de zoveelste zelfbewuste slasher afkomstig van de SCREAM-leest, ook al is de setting er op dat moment al helemaal klaar voor. Maar niemand rept waar dan ook met een woord over die specifieke niche in het horrorfilmlandschap.
Desondanks hebben we op dat moment al kennisgemaakt met een klein dozijn jonge, rijke Amerikanen dat zich in een afgelegen landhuis heeft verzameld voor een feest boordevol drank, drugs en – hopelijk – seks. Al vrij snel wordt duidelijk dat de vriendengroep historie heeft op allerhande gebied. Zo wordt de Oost-Europese Bee, het nieuwe vriendinnetje van afkickend voormalig feestbeest Sophie, niet al te warm verwelkomd door het gezelschap, dat verder bestaat uit, nou ja, een cluster Generatie Z stereotypen. Zo hebben we een podcaster, een wannabe-actrice en een Tinder-verslaafde, die haar nieuwe, twintig jaar oudere vriendje Greg heeft meegenomen (Lee Pace, in Nicolas Cage-modus).
Voor het verdere verloop van de film doet het specifiek opsommen van alle personages er eigenlijk niet toe, want het gros zal de aftiteling toch niet halen. Maar… maar… het was toch geen slasher? Nou nee, want de doden die vallen, doen dat vrijwel allemaal buiten beeld. Feitelijk is BODIES BODIES BODIES een ouderwetse whodunit, waarin het doorgesnoven gezelschap overlevenden steeds meer gegrepen wordt door drugsparanoia, hetgeen natuurlijk niet zo handig is bij een zoektocht naar een vermeende moordenaar die zich logischerwijs in hun midden moet bevinden.
Maar wanneer je als doorgewinterde horrorkijker er langzaamaan achterkomt dat je niet naar een slasher zit te kijken, laat staan een horrorfilm, rijst de vraag al gauw: ‘Naar wat dan wel?’ Er wordt in ieder geval enorm veel hysterisch gediscussieerd en geschreeuwd, terwijl het dunne vernislaagje ‘vriendschap’ als sneeuw voor de zon afbladdert van het gezelschap BFF’s. Is dit een satire op de wokegeneratie dan misschien? BODIES BODIES BODIES roept in die zin zeker herinneringen op aan Generatie X satires van weleer als AMERICAN PSYCHO (Mary Harron, 2000), LESS THAN ZERO (Marek Kanievska, 1987) en BRIGHT LIGHTS, BIG CITY (James Bridges, 1988). En in die zin lijkt er weinig veranderd in vijfendertig jaar. De intellectuele peilloze leegte en verveling van geprivilegieerde jongeren moet nog immer gevuld worden met coke, pillen en hedonistisch gezwets. De oppervlakkige fixatie op status of het mooiste visitekaartje heeft nu alleen plaatsgemaakt voor het voortdurend ophemelen van de zelfimportantie middels het constant spuien van diepzinnige platitudes als ‘toxic’, ‘gaslighting’ en ‘offensive’, gepeperd met heel veel ‘ohmygods’ en ‘like, you knows’.
Als dit soort Generatie Z-gekwebbel bij je resoneert als kijker, valt er waarschijnlijk genoeg te lachen om de koddige dialogen van scenariste Sarah DeLappe, al is het canvas waarop Reijn het flinterdunne verhaaltje moet verven behoorlijk klein. Dat ze er desondanks nog een aantal originele scènes uit weet te persen is dus bewonderenswaardig. Maar spannend of eng wordt het werkelijk nergens en iedereen met een beetje (horror)filmkennis deduceert al vrij gauw hoe de vork in de steel zit.
Toegegeven, de punchline in de slotscène is de tweede echt geslaagde grap van de film, maar zelfs daarmee sta je als kijker nog steeds met lege handen als al het hysterische stof uiteindelijk is neergedaald. Reijn heeft haar vele palmares vooral verdiend in het theater (en terecht), maar dat wreekt zich enigszins in haar regiestijl. Ze lijkt als regisseur vooral geïnteresseerd in het goed neerzetten van de vele, te lange, discussies tussen de dames, zodat je vooral later in de film het idee hebt te kijken naar een toneelstuk in plaats van een film.
Die discussies zijn alleen niet erg verrijkend en doen je snakken naar Henrik Ibsens toneelklassieker Hedda Gabler die meermaals genoemd wordt in de film. Dat stuk vol dood, manipulatie en bedrog vanuit existentiële verveling, waarin de regisseuse zelf meermaals schitterde in de titelrol tijdens haar toneelcarrière, bevat meer spanning en drama dan deze oppervlakkige faux horrorsoufflé vol gebakken lucht en irritante personages die je maar al te graag naar de eeuwige jachtvelden wenst.
Distributeur: Sony. Release NL: 8 september 2022. Copyright: Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 september 2022.
