De roemruchte Hammer studio’s hebben sinds hun wederopstanding van zich doen spreken met een reeks prima films. Dat echter niet elk schot een voltreffer kan zijn, bewijst THE QUIET ONES.
Professor Coupland (Jared Harris) houdt er onorthodoxe methoden op na. Doel van zijn experimenten: patiënte Jane Harper (Olivia Cooke) verlossen van de manifestaties van een ‘geest’ genaamd Evie. De professor hoopt daarmee bovendien zijn theorie te bewijzen dat spookverschijningen slechts een product zijn van de menselijke geest. Wanneer de universiteit de financiering van zijn project stopzet, verzamelt de professor een groep gefascineerde studenten om zijn praktijken voort te kunnen zetten in een afgelegen huis: “Hopelijk ben je niet bang uitgevallen.”
John Pogue heeft één eerdere regieklus op zijn naam staan, en wel QUARANTINE 2: TERMINAL, het vervolg op de Amerikaanse remake van [REC]. Als scenarist heeft hij wat meer ervaring. Zo werkte hij onder meer aan GHOST SHIP en de remake van ROLLERBALL – al valt het te betwijfelen of die laatste film een ereplaats op zijn CV heeft. Voor THE QUIET ONES konden Pogue en zijn drie mede-scenaristen zich baseren op waargebeurde verhalen. De film is (losjes) gebaseerd op het Philip experiment uit de jaren zeventig, waarin een groep Canadese parapsychologen probeerde een geest te creëren. THE APPARITION uit 2012 was ook al gebaseerd op dit experiment.
Ironisch genoeg voor een film die THE QUIET ONES heet, valt Pogue voor de schrikeffecten vooral terug op plotselinge harde geluiden. Een goedkope en uitgemolken truc; al is het soms best effectief. Maar die effectiviteit verdwijnt natuurlijk wel als de truc voor de twintigste keer wordt herhaald. Pogue schakelt soms ook plots naar de camerabeelden van student Brian (Sam Claflin). Daarvoor is geen duidelijk aanwijsbare reden, anders dan nog wat te willen profiteren van de fake found footage-hype. En toch: THE QUIET ONES hééft wel wat. Het onvoorspelbare gedrag van patiënte Jane, dat enge huis met het donkere behang en die nachtelijke seances in stroboskooplicht… Het zijn elementen die werken.
Maar de troef van de film is de cast, met actrice Olivia Cooke als grootste verrassing. Met haar bleke make-up en het zwarte, sluike haar lijkt de Bates Motel-actrice in niets meer op het aandoenlijke meisje dat ze in die televisieserie speelde. In THE QUIET ONES verandert ze schijnbaar moeiteloos van meelijwekkend slachtoffer in femme fatale en terug. Jared Harris (THE WARD, THE MORTAL INSTRUMENTS: CITY OF BONES) verdient echter de grootste complimenten. Hij is de ervaren man tussen de jonkies en overtuigt als de gedreven professor. Wanneer hij doceert: “Cure one patient, cure mankind. Jane Harper is that patient.”, dan geloof je hem.
Couplands fanatisme en zijn ongepaste flirts met de meiden (inclusief Jane) uit de groep zijn een stuk verontrustender dan de vele valse jump scares die de film rijk is. Hadden Pogue en consorten hier maar meer mee gedaan, dan had THE QUIET ONES zijn publiek écht stil gekregen.
Di: Independent (Release BE 30 april, NL: 8 mei 2014) Copyright Lieuwe van Albada. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 7 mei 2014.
