‘Zeg, dat lijkt wel… Máxima daar achter het vliegtuigraampje!’
– ‘Wat kijkt ze benauwd.’
– ‘Verdomd, zou er een Argentijn achter de stuurknuppel zitten?’
Om het dvd-doosje hebben we op de redactie smakelijk gelachen. Tot zover de amusementswaarde van QUARANTINE 2: TERMINAL.
Even terug naar [REC] (Paco Plaza, Jaume Balagueró, 2007), de akeligste found footage film sinds THE BLAIR WITCH PROJECT. In dit ooggetuigenverslag brengt een Spaanse tv-ploeg de beslommeringen van het lokale brandweerkorps in beeld. Het dreigt een slaapverwekkende reportage te worden, totdat ze in een duister appartement worden belaagd door een schuimbekkende dame op leeftijd. De kijker beseft: zombies! Maar voor het Amerikaanse publiek, dat geen gerochel in vreemde talen blieft, trokken de gebroeders Dowdle (THE POUGHKEEPSIE TAPES) in 2008 een kopie met de titel QUARANTINE. 12 miljoen dollar kostte het om het origineel (à 1,5 miljoen euro) dunnetjes over te doen, met uitzondering van een essentieel plot-element: de oorzaak van de zombieuitbraak.
Plaza en Balagueró lieten ons in [REC] geloven dat deze onzalige praktijken het werk van Beëlzebub moesten zijn. Het duo Dowdle schoof in QUARANTINE echter de schuld in de schoenen van een doomsday sekte, die het zombievirus fabriceerde. Vanaf dat moment scheidden de wegen van beide franchises zich. [REC]2 kreeg een spannend vervolg, waarin Plaza en Balagueró de duivelse oorsprong van de uitbraak blootlegden. Op QUARANTINE 2 werd uit budgetoverwegingen een debutant met botte bijl losgelaten. Regisseur en scenarist John Pogue (THE SKULLS) verruilde allereerst het found footage perspectief voor conventionele camerastandpunten en belichting. Daarnaast verplaatste hij de gebeurtenissen naar een vliegtuigcabine en de bagageterminal van een luchthaven.
In QUARANTINE 2: TERMINAL doen stewardessen Jenny (Mercedes Masöhn) en Paula (Bre Blair) nachtvlucht 318 van Los Angeles naar Kansas City. Jenny draagt deze avond een extra verantwoordelijkheid voor puber George (Mattie Liptak), die zonder ouders reist. Aan boord ook een cityhoppende poes, een doos hamsters en heel veel bacillen. Dat leidt tot veel gesnotter en geproest van de co-piloot en enkele passagiers, maar belangrijker nog: het voedt de suspense. Wie o wie hapt zometeen in zijn medepassagiers?
Pogue laat ons niet lang genoeg in het ongewisse; al kort na vertrek leegt een corpulente reiziger zijn maaginhoud over Jenny. Hij rolt met zijn ogen en bestormt in razernij de cockpit. Voor het deurtje van de piloten wordt wat geduwd en getrokken en bijt de vadsige kolos in Paula’s neus. Tijd voor een noodlanding. Terwijl de piloten de rellende passagier in het toilet gevangen houden, wordt de toegetakelde Paula met hulp van een luchthavenmedewerker naar de aangelegen bagageterminal gedragen. Ongemerkt hebben de autoriteiten het complex al hermetisch afgesloten, dus er is geen ontsnappen aan. Zo begint een reeks verwikkelingen die de overlevenden in polonaise van de terminal naar het vliegtuig én weer terug voert.
De conventies van het filmscenario schrijven voor dat Jenny zich ontpopt als de heldin, maar dat doet ze in haar eigen, blonde tempo. Lijdzaam laat ze zich onderkotsen, bespringen en afblaffen. Totdat George terloops meedeelt dat haar vader zojuist mobiel belde met de boodschap ‘take the stick’, ofwel ‘neem de stuurknuppel’. Bemoedigende laatste woorden van een ex-piloot aan zijn dochter in doodsangst. En zowaar, ze hebben effect: Jenny laat vanaf nu niet meer met haar voeten spelen. Met één assertief praatje claimt ze haar leiderschap over de kibbelende passagiers. Hoe belabberd dat uitpakt voor hun overlevingskansen blijkt in de resterende veertig minuten.
In zijn poging een originele weg in te slaan met QUARANTINE 2: TERMINAL zwalkt Pogue van de berm naar de platgetreden paden. Daarbij verzuimt hij de kijker te compenseren met schrikmomenten of uitbundige splatter. Waar Plaza en Balagueró met [REC]2 ruimschoots krediet opbouwden voor nóg een sequel en een prequel, heeft Pogue het met QUARANTINE 2 verbrast. Doktersadvies: deze patiënt is niet meer te redden. Tijd om de quarantaine op te heffen.
Di: Sony (release: 17 augustus). Copyright Rob van der Velden. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 5 november 2011.
